Türkiye’de Din Bilgisi dersi okullarda mecburi dersler arasında okutulmaya başlanınca (1982) adının Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi olarak belirlenmesinin sebebi, bu dersin mezheplerden birini dayatmayacak, aksine mezheplerin hepsine temel olacak, genel bir İslam din ve ahlak kültürü vereceğini garanti etmekti. Bu amaca hangi ölçüde erişildiği tartışılabilir. Fakat Türkiye eğitim politikasının izlediği bu yol, çağına göre önde olan, takdire değer bir yoldur.
Geriye değil ileriye bakalım
Türkiye’de mezhepler üstü olarak son derecede ileri bir uygulamadan ne yazık ki dönülme eğilimleri vardır. Avrupa’nın çoktandır uyguladığı fakat zararını görerek dönmeye çabaladığı, mezheplere göre din öğretimini mi miras alacağız? Bize düşen, geriye değil ileriye bakarak çeşitlilikte birliği sağlayacak olan, mezhepler arası öğretime, daha sonra da dinler arası öğretime geçmektir.
Yeni çabalar göstermeliyiz
Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi ders kitaplarının ve diğer derslerin kitaplarının bu zihniyetle gözden geçirilmesi gerekecektir. Sadece ders kitaplarının değil, cami vaaz ve hutbelerinin de bu doğrultuda yeniden yapılanması bir ihtiyaçtır. Merkezde, Din İşleri Yüksek Kurulu ile ilahiyat fakültelerinin vilayetlerde, müftülerle din görevlilerinin ortak çalışmalar yaparak yeni ihtiyaçlara uygun yeni bilgiler üretme ve davranışlar geliştirme çalışmaları başlamalıdır. Barışın ve hoşgörünün gerçekleşmesi için doğru bilgiye ve ilgiye dayalı yeni çabalara girişmeliyiz. Mezheplerin doğuşu ve gelişmesiyle ilgili bilgi aktarımları göstermelidir ki, onlar dinin ilkeleriyle ilgili en doğru yolu ve yorumu bulma çabalarının ürünleridir, ayrılıkları pekiştirmenin değil.
İslam hakkındaki temel bilgi
Mezheplerin doğuşu ve gelişmesiyle İslam dininin telkin ettiği bütüncü görüşün birlikte işlenmesinden, olumlu sonuçlar alınabileceği kanaatindeyim. İslam hakkındaki temel bilgi, mezheplerin ana ilkeleri açısından, temel eğitim seviyesinde verildikten sonra ortaöğretimde, şüphesiz daha önce aile içinde ayrıntılara girilebilir. Mezheplere göre ayrı kiliselerin ve derslerin olduğu Hristiyan ülkelerde mezhepler arası ayrılıklar giderek büyümüş, mezhepler ayrı dinler manzarası almışlardır. Artık tartışılan mezhepler-arası, kültürler-arası, hatta dinler-arası din öğretimin şeklidir. Farklı din ve kültürlere bağlı insanların bir arada yaşadığı günümüzde, aynı okula giden çocukların, dinlerine veya mezheplerine göre ayrı sınıflarda değil, aynı sınıfta, farklılıklarının bilincine vardırılarak, nasıl barış içinde yaşayacakları-nın deneyimini kazanmalarıdır.
Saygı ve alçak gönüllülük
Şunu acı tecrübelerle öğrenmiş olmalıyız ki, güce dayanan düşünce tarzları barışa zarar vermiştir. Şimdi ihtiyaç duyulan şey, karşılıklı bilgiye dayalı saygı ve alçak gönüllülüktür. Yaratılış gayemiz hizmettir, hizmet için varız, hükmetmek için değil. Aksi halde Allah önünde ve tarih önünde varlığımızı kötüye kullanmaktan hesaba çekiliriz.
