Türkan Saylan’ı uğurlayalı bir yıl olmuş.

Onu kaybettiğimiz günlerde hastanedeydim, ağır bir ameliyatın yıkımını atlatmaya, iyileşmeye çabalıyordum.

O hastane yatağında, her yanıma kablolar, hortumlar, sondalar bağlı durumdayken bir şiir yazmıştım.

Büyük insan Türkan Saylan hocanın ölüm yıldönümünde onu bu şiirle bir kez daha anmak istiyorum.

***

Doğu’da bir köy gördüm

dağların arasında,

öyle mahzun, çaresiz,

kalakalmış.

Çıplak kavakları bile

hüzünlü kalemler gibi

kara saplanmış.

Köyün ortasında bir okul

Ve tezek sobasıyla ısınmaya

çalışan çocuklar.

Bir bıcırık kız,

Yanında bir karamuk oğlan.

Buz gibi elleri

Ama gözleri ahu,

gözleri ceylan.

Adın ne dedim kıza

Dedi: Benim adım Türkan.

Oğlan ekledi: Benimki de Saylan.

Dedim;

Dayan yüreğim dayan.

Madem ki bu çocuklar Türkan

Madem ki bu çocuklar Saylan

Gelecek onlarındır,

gerisi yalan.

Değişir bu düzen

Döner bu devran.


***

NOT: Son zamanlarda Deniz Baykal’la ilgili bir yazım internette dolaşıp duruyor ve çoğu kişi bunun yeni bir yazı olduğunu sanıyor. O yüzden de bunları niçin daha önce yazmadığımı soruyorlar. Sözü edilen yazının yıllar önce yayınlandığını belirtmek durumundayım. Yeni bir yazı değildir.