Haziran 2015 seçiminin iki heyecanlı tartışma konusu var. Biri seçimi kazanması kesin olan AKP’nin 367 milletvekiline ulaşıp ulaşamayacağı. İkinci de HDP’nin yüzde 10 barajı aşıp aşamayacağı.
HDP’nin barajı aşıp aşmamasının siyasi sonuçları bir yana, bu sıçramayı yapmasını siyasi odakların hiç birisi istemiyor.
AKP istemiyor, çünkü HDP barajın altında kalırsa, bu partinin alması gereken vekilliklerin hemen tümü AKP’nin olacaktır. Bu da anayasayı tek başına değiştirecek Meclis çoğunluğuna ulaşması demektir.
AKP’de, Meclis dışı kalarak eli zayıflamış bir HDP ile barış sürecinin yürütülmesinin daha kolay olacağını düşünenler de kuşkusuz vardır. Bu ayrı bir tartışma konusudur ve AKP’nin bu durumun artı ve eksilerini iyi değerlendirmesi gerekir.
HDP’nin yüzde 10 barajı aşarak Meclis’e gelmesini CHP de istemiyor. Çünkü HDP’nin barajı aşmasını sağlayacak oyların bir kısmı, hatta önemli bir kısmı CHP’den HDP’ye gidecek oylardır.
HDP, eğer 70 dolayında milletvekili sayısıyla Meclis’e gelirse, bu rüzgarın siyasi sonuçlarından biri fiili ana muhalefet partisi olmasıdır.
Hem barış sürecinde hem yeni anayasada en önemli ikinci aktörün HDP olması gelecek dört yılın CHP için aşırı zor olacağının habercisidir.
MHP asla HDP’nin Meclis’e kuvvetli bir şekilde gelmesini isteyemez. Kürt meselesinin bambaşka bir aşamaya gelmesi MHP’nin varlık nedenlerinin sorgulanması, sarsılması demektir.
MHP’ye yakın bir milletvekili sayısıyla Meclis’te temsil edilecek bir HDP’nin varlığı, MHP’nin yarım yüzyıllık hattındaki en büyük sarsıntı olarak görülecektir.
Soldaki CHP ve Kemalist etkiler altındaki küçük partiler de HDP’nin yüzde 10 barajı aşmasını istemezler. Çünkü bu başarı kuvvetli bir Siriza çağrışımı yaparak bu kanattaki rüzgarın büyümesini sağlayacak, Kemalist vesayetten çıkamayan, çıkmayan bu partilerin kimlik sorunları büyüyecektir.
HDP’nin barajı aşmasını, şu anda kendisinden başka milse istemiyor olabilir. Ama Türk demokrasisinin var olan topallığı açısından bakanlar, burada farklı bir demokrasi rüzgarı göreceklerdir.
