Mavi tur olarak ünlenen Türk kıyalarındaki deniz gezisi biribirinden muhteşem koylarda denizin tadını çıkarmanın dışında Türkiye’nin farklı lezzetlerine de bir bakış. Örneğin favori koylarım arasındaki Knidos Koyu bugün çok düzenli denebilicek bir deniz kıyısı lokantasına sahip. Oysa burada sadece derme çatma bir yemek mekanı vardı. Şimdiki restoran hem buraya yakışır biçimde yerel atmosferli ama profesyonel restoranda profesyonel bir düzen var. Ayrıca kusursuz servisi de deneyimli bir lokantanınkinden farksız. Buranın senelerdir spesiyalitesi olan olan deniz ürünü karavida bugün de aranılan bir lezzet. Löp eti olan bu kabuklu en azından bir kez denemeye değer. Knidos karavidanın doğal ortamında yendiği yer olarak bence çok özel. Bilmiyenler için geceleri ancak avlanabilen karavidalar haşlanarak sade sossuz veriliyor burada ve eti büyük bir parça olarak bembeyaz çıkıyor. Lezzeti ıstakoz dahil diğer bütün deniz hayvanları içinde en çok etlisi ve lezzetlisi. Burada kadınların yapıkları ev ekmeği ise on numara! Kaliteli undan yapılan ekmeğin hikaye olduğu günümüzde çok çok makbule geçiyor.

Caretta caretta cenneti...

Bir diğer sözü edilecek yer ise Ekincik koyundaki küçük marinanın lokantası. Burası insanı şaşırtacak derecede dekor, ekip ve yemekleri-yle dört dörtlük bir lezzet mekanı. Elemanlar buranın muhtelif yerleşimlerinden ve hepsi zarif ve profesyonelce hizmet veriyorlar. Müşterilerin hemen hemen hepsi yabancı olan bu yer Türkiye’nin göbeğinde bir Avrupa sanki...
Bütün bunlar özelenmiş deneyimlerin bir tekrarı idi ama Marmaris çevresi kıyı şeridindeki Dalyan insanı hayrete düşüren bir alan. Caretta’lar cenneti diye bilinen bu tabiat harikası yere ilk gidişim. Kaçırılmaması gereken bir yermiş oysa. Tarih deseniz, katmer katmer. Dalyanın sazlıklı esrar dolu labirentlerinden ulaşılan Kaunos’da harabelerinin toparlanması gereki-yor ama dağın tepesindeki mis gibi temiz tuvalet onur verici. (Yazıma uysa da uymasa belirtmek istedim.)

Ramazan’a az kalmış, ruhumu bu dönem yemeklerine hazırlarken gelen bir mail, bu yazın en güzel lezzet anını yaşamama neden oldu. Andrea Oschetti ile İstanbul’da iki yıl önce tanıştık. Daha doğrusu beni adımın geçtiği bir kitapdan arayıp buldu. Yine öyle pat diye bir mail; “Çarşamba sadece bir gün için İstanbul’dayım. Anlatacak çok şey var.” Anderea dediği günde bir sırt çantası, ayağında terlikler ile kapımı çaldığında hiç de Milanolu bir şefe benzemiyordu. Neyse ki Türk Hava Yolları’nın kendisine tahsis ettiği rehber sayesinde diğer kişinin o olduğunu anladım...
Havadan sudan konuşmaya gerek kalmıyor İtalyanlarla. Hemen konuya giriyorlar. Restoran yerine Hong Kong’da evinde rezervasyonla şeflik yapan Andrea meğerse zengin müşterileri ile tasarladıkları bir hayır projesini gerçekleştirmek için yollara düşmüş. Türk Hava Yolları’nın da katkısı olan projenin amacı maddi gücü yetmeyen çocuklar için açılacak olan spor okulları. Andrea, “Spor kişinin kafasını dağıtır, kötü düşüncelere set çeker” diyor. Bunun bir başka boyutunun da doğru beslenme olduğunu söyleyen Andrea işin bu yönünü de ihmal etmeyecekmiş. Oluşturduğu projeye göre İpek Yolu’ nu tek başına bisikletle geçecek olan Andrea yol üzerinde Asya’nın sağlıklı yiyeceklerini de keşfedeceğini düşünüyor. İran Maşrap’da başlayacak olan yolculuğu Kaşgar’da son bulacak. Eylül’nün son günlerinde bir aksilik olmaz ise yolculuğu sona erecek. Dileyenler bu yolculuğu www.fioreblu.com adresinden takip edebileceklermiş. Köklerimizin bulunduğu yerleri göreceği için onu kıskanıyorum. O ise tam bir Türk hayranı, “Dünyanın en iyi insanları, en mükrim insanları Türkler” diyor.

Yeniköy sahilinin sularından yolculuğa başlıyoruz

Andera’nın bir Türk hayranı olduğunu yemek boyuncaki sohbetten anladım. Yemeklerimize sadeliğinden ötürü bayılıyor. İnsanlar lüks lokantalarda iyice süslü yemekleri yiyebilirler ama anneannelerinin tipinde yemek yiyemezler diyor. Bunun için kendisi Hong Kong’daki yemeklerinde kullanmak üzere İtalya’dan en tipik yiyecekleri taşıyormuş. Söylediklerinden İtalyan mutfağı kendini tanıtmışsa bunun hikmeti sadece yemeklerindeki lezzet değil bu yemekleri oldukları gibi tattırma gayreti gösteren halkından diye düşündüm. Birden aklıma Amerika’daki Türk lokantasında pilav diye Amerikan markası Ben Amca’nın yarı pişmiş pirincinden pilav yaptıklarını hatırladım... Türk mutfağı için de aynı çaba gösterilse kimbilir nerelere varılır! Şimdilik baklavacılarımızla, su börekçilerimiz bu gayretlerini esirgemiyorlar ve mutfağımızın bu iki özgün çeşidi giderek dünyaca ünlü olmayı başarıyor. Nitekim Anderea’nın ilk gittiği yer Karaköy’deki baklavacı olmuş. Uçağı 04.30’da inince kahvaltısını su böreği ve baklava ile yapmış. Lagos şişin lezzeti ile keyfimiz doruğa çıktığı anda gençlerin denize atladığını görüyor ve birden Andera’da bunu yapmak istiyor. On saatlik bir uçuşun yükünü hafifletmek ve Maşrap’a gece yarısı varıp pedal çevirmek için böyle bir dopinge ihtiyacı olduğu kesin. Kendisini yüreklendiriyorum. Hava da öyle sıcak ki. Çocuklar biz sizi yukarı çekeriz diyor. Daha ne isteriz. Cup denizin içindeyiz. Andera’nın hayır için yapacağı yolculuk böylece Boğaz’ın sularında “start” veriyor. Yolun açık olsun dilerek uğurlayıp kendisini uçağa götürecek olan ekibe emanet ediyorum.

Yaz mevsiminin içkilerinden söz etmek gerekirse ilk sıraya, rakıcıları kızdırmadan, rose şarabını yerleştirmek gerekir. Rose bizde ilk defa bu denli popüler. Ellerdeki kadehlere bakılırsa hatta rose içimi beyaz ve kırmızının önünde... Özetlersek Fransızların, özellikle Güney Fransa Provence bölgesindeki yaz mevsimindeki rose şarap tüketimindeki yoğunluk burada da geçerli oldu.
Eski, yeni Türk şarapçılar da bu yıl özellikle rose şarap üretimine ağırlık verdi. Şarapçılığımızın son yıllarda kazandığı ivme bu kez de rose üretimine yansımış. İddialı üretimler ise geçtiğimiz yıldan itibaren talebin artmasından. Üretim kaliteleriyle öne çıkan şarap üreticileri rose şarapdaki patlamanın coğrafi olduğunu da düşünüyor. Kayra şaraplarından sorumlu Gözdem Gürbüzatik "Akdeniz kıyısında olan bir ülke olarak geç de olsa rose şarabı keşfettik" derken halkın yaz mevsiminde roseyi biraya alternatif bir seçenek olarak yeni yeni keşfettiğini söylüyor.
Rose şarapları çok da düşük alkollü olmamakla birlikte bir kırmızı şarap kadar yüksek alkollü olmamalarıyla ve ferahlık yaratan aromatik bir yapıya sahip olmasıyla yaz günleri için yerinde bir seçim. Aslında rose şarabın özellikle
Güney Fransa"da yaz içkisi olarak kabul görmesinin bir nedeni de hafif lezzetlere sahip yaz yemekleriyle uyum sağlaması. Doğu Anadolu"da üçüncü jenerasyon
Turasan Şarap firmasının Fransız önöloğu Eduard Guerin nitekim rosenin Fransa"da bahar ve yazın tüketildiğini söylüyor. Hatta rose belli bir dönemden sonra satılmıyor da...

Turasan rose’u makarna ve tatlılarla içebilirsiniz

Yemekte yaratıcılıklar her zaman ilgi uyandırır. İddialı şefler de onun için hep yenilik peşindedirler. Soyulmuş domatesin kabuğundan her ne yemek olursa olsun üzerine gül kondurmak değil demek istediğim. Mesele farklı malzemelerden hoşa giden bir lezzet yaratmaktır... Bazısı tutturuyor bazı da çuvallıyor. Başarılı olmanın ilk esası kuşkusuz temel teknikleri hazmetmiş olmaktır. İkinci esas da hangi malzemenin hangisi ile damağa hoş geleceği hususunda yerinde saptamalar yapabilmektir.
Bunları düşünürken avakado gibi bir yeni malzemeyi tanıdığımızı ancak rahatça bulabilmekle beraber fazla kullanılmadığını fark ettim. Aksine kuzu ise sıklıkla kullandığımız bir et çeşiti ama onu da çok çeşitli pişirme yöntemlerimiz yok. Bunu derken diğer mutfaklarla mukayese ettiğimizde yine de kuzu incikten epey bir yemek ortaya çıkarılmış Türk mutfağında. Örneğin islim kebabı, kapama, haşlama gibi çeşitler incikten yapılırsa
lezzetleri fevkalade olur. Bu fikir üzerinde klasik Türk mutfağı üzerine bir hayli bilgili olan şef Tahsin Kurtlu ile bir bilgi alışverişinde bulunduk. Tahsin Şef’in önerdiği, inciği arpa şehriyesi ile pişirmek fikri ilginç geldi ama damakta daha yeni patlamalar yaratmalıydık. Avakado ilginç olabilirdi... Hiçbir şekilde yağ kullanmayı gerektirmeyen bir malzeme olarak da cazipti avakado. Yağ işlevini doğal olarak üstlenecekti. (Malum avakado bol miktarda sağlıklı bitikisel yağ ihtiva eden bir malzemedir.) Ancak avakado, doku olarak katkıda bulunmayacaktı zira tereyağı gibi ağızda erir. Önce ceviz dedik ama çam fıstığı aklımıza gelince tam hedeften vurduğumuzu anladık. Arpa şehriyesini yöresel erişte ile değiştirmek istediysek de bulamadağımız için arpa şehriyesi kullandık. Elde kesilmiş erişte tabakta ve doku olarak daha uyumlu geldi. (Bir daha ki sefere bunu deneyeceğim. Bulabilirsem avakadoyu da iç bakla ile değiştireceğim.) Avakadoya bir Meksika yemeği olan guakamola yapılırken acı sos eklendiğini de hatırlayınca midesine meraklı İtalyanlar’ın makarnalarının üzerine koydukları kuru biber gibi üzerine eklemek de acı sevenler için bir öneri.

Erişte ya da arpa şehriyeli kuzu incik Avakadolu

Malzemeler: (4 kişilik)

Yaz sofralarında, kuşkusuz, ilk akla gelen zeytinyağlılardır. Mutfağımızda “zeytinyağlılar ” adı altında bir bölümün oluşması ilginçtir ve bu yemekler aslında Türk mutfağının ne derece füzyon yani lezzet patlamalarına kucak açtığını gösterir. Ancak bu grupdaki yemeklerin öz tekniklere sadık kalarak gelişmesi, Türk mutfağının kendine has özgün lezzetler yaratmasına yol açmıştır.
Türkler yaşadıkları coğrafya itibariyle ilk mutfaklarında zeytinyağını bilmezlerdi. Hayvancılıkla geçindikleri için de doğal olarak hayvani ürünleri kullanılardı. Bunun başında tereyağı ve yoğurt gelir. İslamiyeti kabul etmeleri ve Batı’ya doğru hareketlerinde farklı kültürlürle etkileşim yaşayıp, bunların mutfak kültürlerinden de kendi mutfaklarına dahil ettikleri oldu. Her ne kadar öz mutfaklarını korudularsa da yeni ürünlere, yeni teknikleri de kendi kültürleri içinde eritip yeniden yapılandırdılar. Zeytini ilk İslamiyet kültürü içinde zengin halife sofralarında görsek de yağını kullanmak için daha zaman geçecekti. Zeytinyağı birçok dinde olduğu gibi Müslümanlıkda da kutsaldı ancak aydınlatma için kullanılırdı. Nitekim 1800 yılların ancak sonuna doğru yazılan yemek kitaplarında zeytinyağı önerilen yağlardan biri olmuştur. Yani zeytinyağının uzun bir geçmişi yok mutfağımızda.
Günümüzde ise zeytinyağı en sağlıklı yağlardan biri olarak önerilen bir yağ ve gitgide kalitesi yükseltilmekte. Kullanım alanı ise henüz istenilen seviyede değil... Türkiye 100 bin zeytin ağacı ve 150 bin ton zeytinyağı üretimi ile dünya da 5. sırada. Dünyada gitgide zeytinyağına talebin artması Türkiye ’ye zeytinyağından önemli bir gelir artışı sağlayabildiği gibi üretim 400 bin tona ulaşabilir. Bunlar hesap edildiğinde zeytinyağı ile öne çıkan Akdeniz ülkeleri arasında olmamak için hiçbir neden yok. Yağımız kalitesi gitgide yükseldiği gibi sebzelerimiz toprak kalitemizden ötürü olağan dışı lezzetli. Geriye sadece onları biraraya getirmek kalmış ama bunu da başarmışız. Zira sadece zeytinyağı ile sebze pişirmek bize has bir yöntem. Bu mutfağımıza çok farklı bir lezzetde sebze yemekleri kazandırdığı gibi sağlıklı beslenme için de birebir...
Zeytinyağlıların tam keyfine varabilmek; lezzetli zeytinyağlı yemek ortaya çıkarabilmek için kuşkusuz bazı püf noktalara dikkat etmek gerekir. Bizde zeytinyağlılar da aynen eskiden tereyağı ile yapılan yahniler gibi ağır ateşte pişirilir. Yani teknik olarak değişen bir şey yok. Ayrıca aynı yahnilerde olduğu gibi pişirme süresince tencerenin kapağı kapalıdır. Oysa diğer Akdeniz ülkelerinde sebzelerle zeytinyağı kullanılsa da, genelde bunları et ya da sosis ile birlikte pişirilir. Ve tencerenin kapağı bizdeki gibi kapalı tutulmaz. (Genelde İtalyanların yaptıkları bir bulamaça bulandıktan sonra kızartılan sebzeleri bu yöntemden farklı tutmak gerekir.)
Ancak zeytinyağlı bir yemeğin iyi lezzet alabilmesi için pişirilme süreci de önemlidir. Özellikle yaz mevsiminin bir numaralı çeşitleri olan zeytinyağlı taze fasulye ve taze börülce bu itinayı gerektirir. Bu sebzelerin ayrıca yemyeşil kalması değil sararması da istenir. Zira yeşil kalan sebzenin tadında çiğsi bir lezzet olur. Dolayısıyla kendi buharı içinde en az 30 dakika hafif ateşte sarartılmaları gerekir. Bunun için tencereye soğan zeytinyağı ile birlikte konur ki böylece yağ daha sağlıklı kalır, saydam hale gelinceye kadar ağır ateşte kavrulur sonra kabukları soyulmuş çekirdekleri çıkartılmış domatesler parça halinde alta yerleştirilir ve üzerine yıkanmış fasulye ya da börülce eklenir.

Su ilavesiyle yapılan yemek daha lezzetli olur

Ege’deki turumu bahçemdeki ağacından yeşil cevizleri toplayarak noktaladım. Aslında editörümün ricası üzerine Köyceğiz Pazarı’nda yabani bahar otlarını aradım ama gurum Sultan Abla yola çıkarken otların baharda çıktığını ve bu mevsimde tohuma kaçtıklarını söylemişti. İnanmalıymışım... Ancak pazardan aldığım çilek lezizdi ve hemen yenecek gibi tertemizdi. Çileklerin tertemiz kutulara yerleştirilmelerinin nedeni meğerse üreticiye öğretilen yeni sistem üretimmiş. Buna göre çilek tarlaları delikli naylonla örtülüyor, çilek filizleri bu deliklerden dışarı çıkarak meyvelerini naylon üzerinde veriyorlar. Yol boyunca tattığım çileklerden Gökova çevresinde yetişen çileklerin lezzetini mesela Gümüşlük çileğinde bulamadım. Nedeni açık. Şarabı lezzetli yapan “terrior” yani üzümünün yetiştirildiği bölgenin iklim ve toprak özelliklerinin verdiği özel tat bütün bitkiler için geçerli...
Nitekim hiçbir zeytinyağı bir diğeri gibi olmuyor. Terrior ve üretim yöntemi lezzetlerini doğal olarak etkiliyor. Doğal sızma olmasına rağmen beklemediğim kadar asitli çıkan zeytinyağı için gurum Sultan Abla hemen “Deniz kenarında yetişen zeytinin yağı acı olur” dedi. Ne kadar doğruluk payı var bilmem ama en azından bu söylem tattığım için geçerli idi.

Ceviz reçeli Batılılar için tanıdık değil

Bilmeyenler için zeytinyağı tadımı yaparken şarabın aksine zeytinyağının boğazınızdan geçmesi gerekiyor. Boğazı ne kadar fazla yakarsa o kadar asitlidir tadılan zeytinyağı...
Asitli zeytinyağı ağızda ayrıca bir kuruluk da bırakıyor. Tabiat çok daha çeşitli ve leziz meyveler için gebelik döneminde iken, ben topladığım yeşil cevizleri reçel yapmaya koyuldum. Oysa cevizin olgun olarak toplanması Ağustos ayını bulabiliyor. Ceviz reçeli Batı bölgelerimiz için çok tanıdık bir reçel çeşidi değil. Ben de ceviz reçelini ilk Antakya bölgesinin ürünü olarak tattım. Pişmişle pişmemiş arası hiç de damağa çiğ gelmeyen dokusunu benzersiz buldum. (Belki karpuz kabuğu reçelinde aynı duygu yaşanabilir.) Tadındaki belli belirsiz burukluğun ağdasını dengelemesi, çok tatlı sevmeyenler için bir avantaj. Sonunda bahçemdeki cevizler her sene reçel olmaya başladılar. Ancak bir gününü kaçırmaya görün. Bütün zahmet çöpe gider. Zira dış kabuk yeşil de olsa, iç kabukları sertleşmeye başladı mı reçeli unutun.

Ülkemizin topraklarının her santimetre karesi birer cevher. Hem tarih hem de lezzet açısından. Ege bölgesi bu iki zenginliklerden bol bol nasibini almış. İkliminin uygun ve doğasının verimli olması antik çağlardan beri halkları buraya çekmiş. Ege lezzetleri, Ege otları ünlendi ama yerel lezzetlerin zenginliğinin, evdeki kalitede restoranlara yansıtılmaması yine de insanı acıtıyor. Nedeni halkın kendi lezzetlerine özendirilmemesi olduğu kadar lokantacılık konusunda cahil olmamız. Oysa o kadar basit ki. Evdeki hizmeti, daha tertiplice ve belirli bir disiplin içinde halka sunmak yeterli... Bu düşünceye örnek bir yeri keşfetmek beni mutlu etti. Sahiplerinin yaşantısını, pansiyon önemli bir ölçüde değiştirmemiş. İşi biter bitmez Özgün Hanım dantelini asma çardağının altında komşuları ile yarenlik ederek örerken eşi Orhan Serçin ve yeğeni Kerim servis ile ilgileniyorlardı. Mekan tertipli. Yemekler lezzetli.
Sözünü ettiğim yer Bafa Gölü yakınlarındaki Kapıkırı yerleşimindeki Agora Pansiyon. Bulunduğu ortam mükemmel. Gizli ve gizemli. Yolculuğunuzun sonlanacağı Kapıkırı’na gelmek için Bafa Gölü kıyısından geçin. İzmir, Bodrum arasındaki bu göl nitekim hemen kıyılarında başlayıp suyuna acayip bir renk veren vahşi dağlarla mitolojik öykülere mekan olmuş. Ay, mitolojiye göre buraya en güzel ışıklarını saçarmış.
Bence güneşin saçtığı da ışık Ay’ın saçtığı ışıktan daha az güzel değil. Kısacası Bafa müstesna bir lezzet gibi sindire sindire seyredilmesi gereken bir doğa yapıtı. Gece de, gündüz de...

Yoğurtlu biber ve patlıcan lezzet ötesiydi

Kapıkırı’na hemen Bafa yerleşim merkezinden sapılıyor. Yola girildiğinde tarihin tünelinde gibisiniz. Antik yapıların kalıntıları ile zeytin ağaçları, kavak ve dut ağaçları ile bezeli dar yol sevimli bir köy, Agora Pansiyonu’nda sonuçlanıyor. Agora Pansiyon yazlık bir yer olduğu gibi kış için de donanımlıymış. Zaten yerli turist kışın, yabancılar ise yazın daha çok buraya geliyormuş. 25 yılı devirmiş bir yer olarak bence müstesna, bazı restoranların sadece bir yıl çalıştığı hesap edilirse... Galiba başarı komşu Yunanistan’ın tertibinde bir hizmet vermeyi başarmaları... Yani kendin olanı yap başka şeye özenme. Bu yaklaşım güvenli bir çalışma ruhu ve el çabukluğu verir. Nitekim sofranın donanması beş-on dakikayı geçmiyor. Özgün Hanım mutfakta bunları ailesine pişirdiği gibi pişirince de yemeklere “ala” demekten başka laf olamaz. Çardaktan koparılmış taze yaprak sarması, kendi elleriyle yapılmış dalından elle koparılmış zeytin, kekikli zeytinyağı terbiyeli, patlıcan zeytinyağı da kendi üretimleri. Domates söğüş haliyle lezzet abidesi. Hormonlu, genetiği değiştirilmiş üretimlerin yapıldığı bir devirde artık böylesi nadide. Bunlar Agora’nın sabit yemekleri. Ancak ellerindeki imkana göre de istediğiniz yapılıyor. Benim yoğurtlu biber patlıcan istemem gibi. İyi ki de istemişim. İlk kez bu kadar hafifini yedim.

Düğün gibi bir şölenle “Entelköy Efeköy” filmine motor diyen genç yönetmen Yüksel Aksu ile Ulalı olduğumuz için hem kendisi hem de ailesiyle ayrı bir muhabbetimiz vardır. İlk filmi Dondurmam Gaymak ile yakaladığı uluslararası başarı ile Yüksel daha baştan kendini kanıtlayarak önemli bir filme imza atmıştı. O film kendinin ve Ula halkının özverisi ile ortaya çıkmış başarılı bir yapıttı. Bu filmi ise profesyonel imkanlarla ortaya çıkacak. Bana göre tartışmasız bir süper prodüksiyon... Profesyonel oyuncuların yanı sıra Bafa Gölü yakınındaki şirin köy Pınarcık sakinleri de bu film de oynuyorlar... Ayrıca 400-500 kişiyi bulan kalabalık sahneler için yakın köylerden, İzmir’in üniversitelerinden, çevreci gruplardan onlarca kişi zaman zaman Pınarcık’a getirtiliyor. Bu sevimli köyde ortalık bir eğlenceli curcuna ki sormayın. Film de zaten baştan sona bir espri bombardımanı... Saflık, tatlı kurnazlık bu kadar mı esprili anlatılır. Yüksel bu konuda bir dahi. Onunla bir saat geçiren zaten üç saat komedi filmi seyretmiş kadar olur. Filmi de öyle bir şey işte...
Senaryoya göre köylüler ceplerine birkaç kuruş girmesi için istedikleri Termik Santralı köye gelen ve burada yerleşen entel takımı engellemeye çalışıyor. Olaylar sevimli bir komedi akışı içinde seyrederken olmadık komiklikteki diyaloglar filme renk katıyor. Kendisinin patlattığı espriler de oyuncular için moral kaynağı... Oyunlarda yardımcı olan Mehmet Ali Alabora “Bu adam meddah olacakmış” demekte haklı. Ben ise oradan oraya savrulup bir şey kaçırmayayım derken cehaletimle bir kahkaha tufanına neden oluyorum... Devamlı tepelerden aşağıya yukarıya doğru indirilen, uzun sopanın ucundaki bol tüylü kısım evlerdeki viledayı andırdığından ve de Yüksel’in kılı kırk yardığını gördüğümden "Bu tuhaf aygıt havadaki tozları alan bir süpürge mi?" diye sormaz mıyım... Oyuncunun gözlük camındaki çiziği görecek kadar huysuz bir yönetmenden böyle bir tuhaflık bekliyorum. Yardımcı yönetmen Yağız Akaydın en nazik haliyle eksik gedik nokta bırakmıyor Allah"tan. Yoksa Yüksel’in titizliği çekilir gibi değil. Annesine babasına şikayet edeceğim günler yakın yine de... Biz Ulalılar bir Allah’tah bir de anamız ile babamızdan korkarız zira!
Görüntü yönetmeni Ercan Yılmaz"ın sırtındaki en az 40 kilo gelen kamerasına elimle destek vereceğim. Çatının üzerindeki teknik ekip için dua ediyorum “Düşmezler inşallah” diye...
200 kişilik çay demleniyor
Beyaz ışık yansıtıcıların çekim planı için ha bire yer değiştirilmeleri gerek. Ortalık öyle güneşli ki zaman zaman, bunların gölgesine sığınıyorum. Öğle saatlerinde başlayıp sabah saatlerinde biten çekimlerde tükenen pilimiz esmer çaycımızın sayesinde dolduruluyor. Kendisi ise kanter içinde... Ne var demeyin, çay en az 200 kişilik zira neredeyse bütün bir köy halkı da artist bu filmde. Filmde hem artistlik hem de ekibe ev sahipliği yapan Ayşe Hanım"ın çardaklı köy evi makyaj ve kostüm için donanımlı hale getirilmiş ama artık bir nevi de lokanta olmuş. Oyuncular, teknik ekip her acıktıklarında koşa koşa gelip "Ayşe Teyze bamya pişti mi, dolma sarıldı mı?" diye sordukça o da kendini sorumlu hissedip her gün sofraya en lezzetli yemeklerini çıkarıyor. Oysa Turkuaz İkram firması İstanbul’dan gelip Pınarcık yakınlarına yerleşmiş. Üç öğün yemeği tüm film ekibi için telaş yapmadan çıkartıyorlar. Kahvaltıda bazen kaymak yeniyor.
Yüksel Aksu epeydir beklenen bu filminin senaryosunu en azından dört sene önce yazmıştı ama bir mimik, bir bakış, bir el hareketi için, burada doğup büyüdüğü yetmedi, Muğla çevresindeki köyleri gece gündüz demeden dolaştı. Ege farklı bir yerdir. İnsanlar burada kederi yaşatmazlar. Varsa yoksa keyif... Erkek kadın ayırımı yoktur. Herkes bir arada güler söyler, yer içer. Kimse kimsenin lafında kötü niyet aramaz. Dilleri orjinaldir. Türkçe’yi has haliyle konuşurlar. Bize ayıp gelen sözcükler onlar için doğaldır. Namus dilde değil, insanın yüreğindedir. Kısacası insanlar burada sevimli bir çıplaklıktadır. Bu gerçeküstü gibi görünen Ege gerçeklerini Yüksel, Fellini ustalığı ile perdeye aktarıyor... Buralara uyum sağlamış olan profesyonel oyuncuların başında filmin başrolündeki Şahin Irmak var. Filmin dışında köyün çocuklarına takılıyor, onlarla kafa buluyor. Anne Alman, baba Türk bir doktor olan Ayşe Bosse de bu filmde yer almaktan son derece mutlu... Filmin kocaanası Köylülerin sevgilisi Ayla Arslancan da 75"inci yaşını sette kutladı. Filmin bir de entel çocuğu var, Emin Gürsoy... Tatil günlerinde bile Pınarcık"tan ayrılmıyor. Dondurmam Gaymak ile hatırlayacağımız Recep Yener ise bu filmde bir hoca. Köylü oyuncular da hayatlarının sahnelenmeye değer olduğunu görünce profesyoneller kadar gayretliler doğrusu.