Hayat her zaman annelere zor!

Annelik çok güzel, tarifi yok bu aşkın eyvallah. Ama her şeyi anne düşünmek zorunda kalıyorsa artık ona bir kadın, bir eş, sosyal hayatta yeri olan biri olarak bakmak imkansız. "Çocuk doğurdun, hayattan koptun, yapma öyle" diyen insanlarsa yığınlarca. Bazen yok olun hayatımdan, benim hayatıma dair zerrece bir şey bilmiyorsunuz demek istiyorum.

Kadın evini ne kadar iyi topluyorsa, ne kadar iyi temizlik yapıyorsa, ne kadar çocuğuna iyi bakıyorsa, ne kadar onunla oyun oynamaya vakit ayırıyorsa iyi. Değilse kötü. Bu ne yaman çelişki. Senin tüm bunları yapıp üstüne sosyal hayatta varlık gösterebilen biri olman imkansız.

O sosyal hayatta da var olabilenler kesinlikle evinde yatılı bakıcı kalıp, evin yemeğini, temizliğini yapan birilerinin yanında çalışıyor olmasından kaynaklı. Yoksa çocuğun istediği kadar sabahtan akşama okula gitsin yine de senin çok çalışman gerekiyor. Aynı yaşta, çocuğu olan ve olmayan iki kadını bir araya getirin görürsünüz farkı. Yorulmuşluğu çocuğundan değildir o annenin, artan kırışıklıklarının sebebi de çocuğu değildir. Bir dünya işin hayatı boyunca üzerine yıkılmış olmasındandır.

Oğlum Bilfen'e gidiyor. Henüz anasınıfında. Okul o kadar iyiki (hatta onlardan daha iyisi olduğunu düşünmüyorum)
senin bir parça da olsa omuzlarından yük alıyor. Çocuğunun Bilfen'e gidiyor olması her anne, her aile için şans.
Devamını istiyorum, tırnaklarımı kemiriyorum bazen geceleri, gönderebilecek miyim diye. Saçım dökülüyor nedeni stres.

İlkokulda gönderemezsem Bilfen'e sanıyorum ki oğlumu bu yaşa getirene kadar gösterdiğim tüm çaba uçup gidecek. Dualar ve iki güzel sözle yaşıyoruz biz. Bir annenin bundan daha başka bir şeye ihtiyacı yok. Sakınmayın güzel sözlerinizi. Hiç çekinmeden ona çok güzelsin deyin. Bir akşam kendini iyi hissederek, insan olduğunun, kadın olduğunun farkına vararak uyusun. Olur mu?