Caddebostan sahiline, Atatürk için kurulan zincire katılmalıydık, biz zaten ruhen bunun bir parçasıydık. Oğlum da böyle hissetmeliydi. Hayatı boyunca bu zincirin bir parçası olacağını bilmeliydi. Sirenler çalarken oğlumun hazır ol durumuna geçtiğini izledim yan gözlerle. Kimse ona saygı duruşunun nasıl olması gerektiğini anlatmamıştı. Ama Atatürk’ün başkumandan olması nedeniyle o zaten kendi duruşunu bulmuştu.
Sonrasında söyleyen İstiklal ve 10. Yıl Marş’larına eşlik etti kıpırdamadan. Sonrasında baktım gözünde bir damla yaş geçen helikopterlere el sallıyor. Neden ağlıyorsun oğlum dedim, “Anne içimden Atatürk’e bir veda ettim. Ona kalbimde sonsuza kadar yaşayacağını söyledim” dedi. Bunun da ben öğretmedim. Öyle güzel çocukları var ki bul ülkenin kendiliğinden biliyor ve hissediyorlar her şeyi. Düzen değişebilir, dünya da. Ama bir Türk’ün Atatürk’e sevgisi baki. 7’den 70’e bu ülkenin topraklarında dünyaya geldikleri anda bilirler bunu.
Değiştirmeye çalışanlar, hafızalarımızı silmek isteyenler boşuna çalışıyor. Milyonlarca gencimizin kanı toprağımıza aktı, biz oradan hayat buluyoruz. İçimizde yaşadıklarını bildikleri için rahatlar. Aksini söyleyenlere tavsiyem Caddebostan sahilinde çekilmiş fotoğraflara bakmaları. Bakın bakalım, ne hissedeceksiniz?
Doğarken yazılan kodlar
10 Kasım günü sabah saat 07.30’da dikilmemin, can havliyle kahvaltı sofrası hazırlamamın bir nedeni vardı. Sorumluyduk çocuklarımıza. Atatürk’ü sadece okulda öğrenmemeliler yanı sıra ailelerinde de görmeli, yaşamalılardı. Hızlıca eşimi ve çocuğumu kaldırdım.
Haberin Devamı
