Metrobüste tacize uğramadan yer kapmak!

Denizin üstünde sabah 08.48...Denizin bayağı üstü aslında...Denizin üstündeki köprünün üstünde, İstanbul'un ulaşım miladının başladığı metrobüs teknolojisinin bir parçasıyım şu anda. Yer kapma mücadelesinden alnımın akıyla çıkmışım, kulağımda Depeche Mode, elimde Hukuk kitabı. Biraz müzik dinliyorum, biraz kitap okuyorum...

EL ELE DİZ DİZE

İkisini de layıkıyla yapmıyorum yani...Ayakta kaldığı için kınayan bakışlarını üstümden çekmeyen insan topluluğundan gözlerimi kaçırıyorum. Yanımda bir çift var. El ele, diz dize aşk enerjilerini bizimle paylaşıyorlar...Enerjilerini ilk bulaştırdıkları insan benim. Şubat ayının gri sıkıcılığına aykırı bir şekilde kabul ediyorum bedenime ve ruhuma bu bulaşmayı. Başkalarına bulaştırmak üzere iyice yayıyorum içime...

POPONUZU SAĞLAMA ALMAK İÇİN...

Onların yanlarında bir çift daha var. Onlar da diz dize ders çalışıyorlar...Zaten bu metrobüsün içinde birbirinize aşık olmasanız da diz dize oturmak zorundasınız...O temas olacak mutlaka...Yer kapma mücadelesinde önce yaklaşan metrobüsün kapısının önünüzde durması için konumunuzu ayarlıyorsunuz. İşte o an avına yaklaşan bir sürü halinde yeni gelen sürüleri engelleyici bir şekilde kollektif ama bir yandan da kendi poponuzu sağlama almak için bireysel hareket etmeniz gerekiyor.

HIZ HİÇBİR ŞEY, TAKTİK HER ŞEYDİR!

Hızlı olmaktan ziyade taktiksel ve hedefe yönelik olmanız halinde amaca ulaşıyorsunuz. Oturmayı başaranların yüzünde rahatlamanın ve hedefe ulaşmanın verdiği mücadele yorgunluğunu örten, hatta çığlık atma dürtüsünü kontrol altına almaya çalışan mutluluktan çıldırmış sessiz kahkahalar oluyor. Duyabiliyorsunuz o kahkahaları... Sabah sabah insanı uyandıran ve hatta ayıltan bir süreç bu... Vazgeçemiyorsunuz... Başarı güdüsünün atalarımızdan mirası yüzyıllar sonra bile insanoğlunu her koşulda takip ediyor. Zincirlikuyu durağında inip hepimiz kendi inlerimize dağılıyoruz... Yeni mücadelelere hazır olarak!