Korkunç yangında büyük sır! Beş kardeş duman olup kayboldu...

Batı Virginia eyaletindeki evleri alevler içinde kaldıktan sonra ortadan kaybolan Sodder çocuklarının tüyler ürpertici hikayesi, akıllarda cevaplardan çok soru işaretleri bırakıyor. Trajik Noel gizemi, 5 küçük kardeşin ortadan kaybolmasının üzerinden geçen zamana rağmen hâlâ çözülemedi. Yaklaşık 40 yıl boyunca Fayetteville yakınlarındaki 16. Otoyol'da araba sürenler, tümü koyu renk saçlı ve ciddi görünüşlü beş çocuğun adlarını ve yaşlarını gösteren grenli resimlerini taşıyan bir reklam panosu gördü. Maurice, 14; Marta 12; Louis, 9; Jennie, 8 ve Betty, 5... Fayetteville, yüz metreden daha uzun olmayan bir ana caddesi olan küçük bir kasabaydı ve hâlâ da öyle. Söz konusu davada söylentiler her zaman kanıttan daha büyük bir rol oynadı. Hatta hiç kimse çocukların ölü mü diri mi olduğu konusunda fikir birliğine varamadı. Herkesin kesin olarak bildiği tek şey şuydu: 1945 Noeli'nden önceki gece, George ve Jennie Sodder çifti ile 10 çocuğundan 9'u uyudu. Çiftin bir oğlu askerdeydi. Gece 01.00 sıralarında yangın çıktı. George, Jennie ve dört çocuğu kaçtı, ancak diğer 5'i bir daha hiç görülmedi. George onları kurtarmaya çalışmış, eve girmek için bir camı kırmış ve hatta kolunu kesmişti. Alt kattaki tüm odaları kaplayan duman ve ateşten hiçbir şey göremiyordu: Oturma ve yemek odası, mutfak, ofis ve kendisinin ve Jennie'nin yatak odası. Beşiği çiftin yatak odasında olan 2 yaşındaki Sylvia, 17 yaşındaki Marion, 23 yaşındaki John ve 16 yaşındaki iki oğlu dışarıda güvendeydi. Maurice, Martha, Louis, Jennie ve Betty'nin hâlâ yukarıda, koridorun iki ucundaki iki yatak odasında sinmiş olabileceğini düşündü. Alevler merdiveni kapladığı için aşağı inememiş olmalılardı. Üst kattaki pencerelerden onlara ulaşmayı umarak hızla dışarı çıktı ama her zaman eve dayadığı merdiven garip bir şekilde kayıptı. Aklına bir fikir geldi: İki kömür kamyonundan birini eve kadar sürecek ve pencerelere ulaşmak için tepesine tırmanacaktı. Ancak önceki gün mükemmel bir şekilde çalışsalar da, ikisi de şimdi ikisi de çalışmadı. Başka ne yapabileceğini düşünmeye başladı. Yağmur fıçısından su almaya çalıştı ama su donmuştu. Çocuklarından 5'i, o koca alevlerin ve simsiyah dumanın içinde bir yere sıkışmıştı. Kolunun kan revan içinde kaldığını ve çocuklarının isimlerini haykırmaktan sesinin kısıldığını fark etmedi bile. Kızı Marion, Fayetteville İtfaiyesi'ni aramak için bir komşunun evine koştu ancak operatörden herhangi bir yanıt alamadı. Yangını gören bir komşu yakındaki bir yerden telefon etti ancak yine hiçbir operatör cevap vermedi. Yılmayan komşu kasaba merkezine gitti ve Fayetteville'in yangın alarmı sistemini başlatan İtfaiye Şefi F.J. Morris'in izini sürdü: Bu, her itfaiyecinin bir diğerini arayan bir telefon ağacı sistemiydi. İtfaiye sadece 4 kilometre uzaktaydı ancak ekip sabah 8'e kadar gelmedi, bu noktada Sodders'ın evi dumanı tüten bir kül yığınına dönüştü. George ve Jeannie, çocuklarından 5'inin öldüğünü varsaydılar ama Noel Günü'nde arazide yapılan aramada, hiçbir kalıntı izine rastlamadı. Şef Morris, yangının cesetleri tamamen yakacak kadar sıcak olduğunu öne sürdü. Bir eyalet polis müfettişi enkazı taradı ve yangını hatalı kablolamaya bağladı. Adli tabip, yeni yıldan hemen önce nedenleri “yangın veya boğulma” olarak nitelendiren beş ölüm belgesi yayınladı. Ancak anne ve baba Sodder çocuklarının hâlâ hayatta olup olmadığını merak etmeye başlamışlardı. George Sodder, 1895'te Sardunya, Tula'da Giorgio Soddu adıyla dünyaya geldi. 1908'de, 13 yaşındayken Amerika Birleşik Devletleri'ne göç etti. Ellis Adası'na kadar kendisine eşlik eden ağabeyi, George'u tek başına bırakarak hemen İtalya'ya döndü. Pennsylvania demiryollarında, işçilere su ve malzeme taşıyarak çalışmaya başladı. Birkaç yıl sonra Batı Virginia'daki Smithers'a taşındı. Akıllı ve hırslıydı. Önce şoför olarak çalıştı. Ardından inşaat için toprak, daha sonra da yük ve kömür taşıyan bir taşımacılık şirketi kurdu. Bir gün Music Box adlı bir mağazaya girdi ve sahibinin 3 yaşındayken İtalya'dan gelen kızı Jennie Cipriani ile tanıştı. 1923 ve 1943 yılları arasında evli kaldılar ve 10 çocukları oldu. Küçük ama aktif bir İtalyan göçmen topluluğuna sahip bir kasaba olan Fayetteville'e yerleştiler. Bir ilçe sulh hakimi, Sodders'ın çevredeki en saygın orta sınıf ailelerden biri olduğunu söylemişti. George, iş dünyasından güncel olaylara ve politikaya kadar her şey hakkında güçlü fikirlere sahipti ama nedense gençliği hakkında konuşmaktan çekiniyordu. İtalya'da neler olduğunu ve neden ülkesini terk etmek zorunda kaldığını hiç anlatmadı. Sodder ailesi, evlerinin bulunduğu alana rengarenk çiçekler dikti. Bu, yangına doğru giden bir dizi tuhaf olayın başlangıcıydı. Birkaç ay önce, sonbaharda eve gelip nakliye işi hakkında soru soran bir yabancı vardı. Evin arkasına dolandı, iki ayrı sigorta kutusunu işaret etti ve “Bu bir gün yangına neden olacak” dedi. Garip diye düşündü George, özellikle de kabloların iyi durumda olduğunu söyleyen yerel elektrik şirketine kontrol ettirdiği için adama katılmıyordu. Aynı zamanda, başka bir adam aile hayat sigortasını satmaya çalıştı ve George reddedince kızdı. Bununla da kalmadı ve Çocuklarınızın hayatı mahvolacak, Mussolini hakkında ettiğin kirli sözlerin bedelini ödeyeceksin dedi. George, İtalyan diktatörden hoşlanmadığı konusunda gerçekten açık sözlüydü, zaman zaman Fayetteville'in İtalyan topluluğunun diğer üyeleriyle hararetli tartışmalara giriyordu ve o sırada adamın tehditlerini ciddiye almıyordu. Sodderlar'ın büyük oğlu da, ilerleyen zamanlarda tuhaf bir şey hatırlayacaktı: Noel'den hemen önce, 21. Otoyol'da park etmiş bir adamın, okuldan eve dönen küçük çocukları dikkatle izlediğini fark etmişlerdi. Noel sabahı 12.30 civarında, çocuklar birkaç hediyeyi açtıktan ve herkes uyuduktan sonra, telefonun tiz sesi sessizliği bozdu. Jennie aceleyle telefona cevap verdi. Tanıdık olmayan bir kadın sesi tanıdık olmayan bir isim sordu. Arka planda gürültülü kahkahalar ve bardakların şıngırdaması duyuldu. Jennie, Yanlış numarayı aradınız dedi ve kapattı. Parmak uçlarında yatağına döndüğünde, alt kattaki tüm ışıkların ve perdelerin açık olduğunu fark etti. Ön kapının kilidi açıkdı. Marion'u oturma odasındaki kanepede uyurken gördü ve diğer çocukların yukarıda yatakta olduğunu varsaydı. Işıkları söndürdü, perdeleri kapattı, kapıyı kilitledi ve odasına döndü. Çatıda keskin, yüksek sesli bir patlama ve ardından bir yuvarlanma sesi duyduğunda daha yeni uyumaya başlamıştı. Bir saat sonra, bu sefer odasına dolan yoğun dumanla bir kez daha uyandı. Jennie, 5 çocuğunun bir yangında nasıl ölebileceğini ve arkalarında hiçbir kemik, et ya da kalıntı bırakmadığını asla anlayamadı. Ateşin onları tüketip tüketmediğini görmek için tavuk kemikleri, sığır eklemleri ya da domuz pirzolası hayvan kemiklerini yakarak özel deneyler yaptı. Her seferinde ateşin ardından bir yığın kömürleşmiş kemik kalıyordu. Yanmış bodrumda hâlâ tanımlanabilen çeşitli ev aletlerinin kalıntılarının bulunduğunu biliyordu. Bir krematoryum çalışanı, cesetler 2 bin derecede iki saat yakıldıktan sonra bile kemiklerin kaldığını söyledi. Sodderlar'ın evi 45 dakikada yıkılmıştı. Gariplikler bununla da bitmiyordu. Bir telefon tamircisi Sodder ailesine hatlarının yanmış değil, kesilmiş gibi göründüğünü söyledi. Eğer yangın yetkilinin belirttiği gibi “hatalı kablolama”nın sonucu yani elektrikle ilgili olsaydı, o halde alt kattaki odaların ışığı nasıl açıktı? Bir görgü tanığı, yangın mahallinde bir adamın araba motorlarını sökmek için kullanılan bir blok ve bir takım çaldığını gördüğünü iddia ederek öne çıktı. George'un kamyonlarının çalışmamasının sebebi bu olabilir miydi? Bir gün aile siteyi ziyaret ederken, Sylvia bahçede sert bir kauçuk nesne buldu. Jennie çatıdaki sert sesi, yuvarlanma sesini duyduğunu hatırladı. George, bunun savaşta kullanılan türden bir napalm bombası olduğu sonucuna vardı. Ardından görgü tanığı raporları geldi. Bir kadın, yangın devam ederken kayıp çocukları geçen bir arabadan bakarken gördüğünü iddia etti. Fayetteville ile Charleston arasında turistlerin sık sık uğradığı bir mekan işleten kadın, yangından sonraki sabah çocukları gördüğünü iddia etti. Polise Onlara kahvaltı hazırladım dedi ve Florida plakalı bir araba da gördüğünü söyledi. Charleston'daki bir otelde kalan bir diğer kadın, gazetede çocukların fotoğraflarını gördükten sonra dördünü gördüğünü söyledi. Açıklamasında, Çocuklara, tamamı İtalyan kökenli iki kadın ve iki erkek eşlik etti dedi: Tam tarihi hatırlamıyorum. Ancak tüm grup otele kaydoldu ve birkaç yataklı büyük bir odada kaldı. Gece yarısına doğru kayıt yaptılar. Çocuklarla arkadaşça konuşmaya çalıştım ama adamlar düşmanca davrandılar ve bu çocuklarla konuşmama izin vermediler. Adamlardan biri bana düşmanca baktı, arkasını döndü ve hızla İtalyanca konuşmaya başladı. Bir anda tüm grup benimle konuşmayı kesti. Donup kaldığımı hissettim ve başka bir şey söylemedim. Ertesi sabah erkenden ayrıldılar. 1947'de George ve Jennie, Federal Soruşturma Bürosu'na dava hakkında bir mektup gönderdiler ve J. Edgar Hoover'dan bir cevap aldılar: Yardımcı olmak istememe rağmen ilgili konu yerel nitelikte görünüyor ve bu büronun soruşturma yetkisine girmiyor. Hoover'ın ajanları, yerel yetkililerden izin alabilirlerse yardım edeceklerini söylediler, ancak Fayetteville polisi ve itfaiyeleri teklifi reddetti. Daha sonra Sodders, George'u tehdit eden sigorta satıcısının yangının kaza eseri olduğunu düşünen adli tabip jürisinin bir üyesi olduğunu keşfeden C.C. Tinsley adında bir özel dedektife başvurdu. Ayrıca Fayetteville'li bir siyasetçiden, itfaiye şefi F.J. Morris hakkında ilginç bir hikaye duydu. Morris yangın sonrasında hiçbir kalıntı bulunmadığını iddia etse de, küllerde bir “kalp” keşfettiği iddia edildi. Bir dinamit kutusunun içine sakladı ve olay yerine gömdü. Tinsley, Morris'i onlara yeri göstermesi için ikna etti. Birlikte kutuyu çıkardılar ve doğrudan yerel bir cenaze müdürüne götürdüler, o da kalbi inceledi ve bunun ateşten etkilenmemiş sığır karaciğeri olduğu sonucuna vardı. Kısa bir süre sonra Sodderlar, itfaiye şefinin diğerlerine kutunun içindekilerin yangında bulunmadığını, herhangi bir kalıntı bulmanın durumu yatıştıracağı ve soruşturmayı durdurmaya yeteceği umuduyla sığır karaciğerini molozun içine gömdüğünü söylediğine dair söylentiler duydu. Önümüzdeki birkaç yıl boyunca ipuçları gelmeye devam etti. George, New York'ta okullu birkaç çocuğun fotoğrafını gördü. Onlardan birinin kızı Betty olduğuna ikna oldu. Çocuğu aramak için Manhattan'a gitti ancak ailesi onunla konuşmayı reddetti. Ağustos 1949'da, Sodderlar yangın mahallinde yeni bir arama yapmaya karar verdi. ve Oscar B. Hunter adında Washington'lı bir patoloğu olay yerine getirdi. Kazı kapsamlıydı ve birkaç küçük nesneyi ortaya çıkardı: Hasarlı madeni paralar, kısmen yanmış bir sözlük ve birkaç omur parçası. Hunter, kemikleri Smithsonian Enstitüsü'ne gönderdi ve o da aşağıdaki raporu yayınladı: İnsan kemikleri, bir kişiye ait dört bel omurundan oluşur. Enine girintiler kaynaştığından, bu bireyin ölüm yaşı 16 veya 17 olmalıdır. Normalde 23'te birleşen merkezler hala kaynaşmadığından, üst yaş sınırı 22 civarında olmalıdır. Bu temelde, kemikler 14 yaşındaki bir erkek çocuktan (Sodderların en büyük kayıp çocuğu) beklenenden daha fazla iskelet olgunlaşması gösteriyor. Ancak 14 ½ yaşındaki bir erkek çocuğunun 16-17 yaş olgunlaşma göstermesi olası olmasa da mümkündür. Raporda, omurların ateşe maruz bırakıldıklarına dair hiçbir kanıt bulunmadığı ve evin bodrum katının iddiaya göre dikkatli bir şekilde boşaltılmasında başka hiçbir kemiğe rastlanmaması çok garip denildi. Evin sadece yarım saat kadar yandığının bildirildiğine dikkati çekerek, insanın dört omur yerine beş çocuğun tüm iskeletlerini bulmayı bekleyebileceğini söyledi. Rapora göre kemikler, büyük olasılıkla George'un çocukları için bir anıt mezar oluşturmak için bodrumu doldurduğu toprak kaynağındaydı. Bu raporun ardından iki duruşma açıldı ancak Vali Okey L. Patterson ve Eyalet Polis Müfettişi W.E. Burchett, Sodder'lara durumun umutsuz vaka olduğunu söyledi ve e davanın kapandığını ilan etti. Yılmayan George ve Jennie, 16. Otoyol boyunca reklam panosuları diktiler ve çocuklarının bulunmasına yardımcı olacak bilgiler için 5.000 dolar ödül sunan el ilanları dağıttılar. Kısa sürede miktarı 10 bin dolara çıkardılar. Louis'deki bir kadından en büyük kız Martha'nın orada bir manastırda olduğunu söyleyen bir mektup geldi. Başka bir ipucu da, bir barda bir patronun Batı Virginia'da uzun zaman önce, Noel Arifesi yangını hakkında suçlayıcı bir konuşmaya kulak misafiri olduğu Teksas'tan geldi. Florida'daki biri, çocukların Jennie'nin uzak bir akrabasında kaldığını iddia etti. George, her ipucunu araştırmak için ülkeyi dolaştı ve her zaman hiçbir cevap almadan eve döndü. 1968'de, yangından 20 yıl sonra, Jennie postayı almaya gittiğinde sadece kendisine yazılmış bir zarf buldu. Kentucky'den posta damgası vardı ama iade adresi yoktu. İçinde 20'li yaşların ortasında bir adamın fotoğrafı vardı. Kapak tarafında şifreli, el yazısıyla yazılmış bir not şöyleydi: “Louis Sodder. Kardeş Frankie'yi seviyorum. İlil Boys. A90132 veya 35.” O ve George, yangın sırasında 9 yaşında olan Louis'lerine benzerliği inkar edemezlerdi. Belirgin benzerliklerin ötesinde -koyu kıvırcık saçlar, koyu kahverengi gözler- aynı düz, güçlü buruna ve sol kaşlarının aynı eğimine sahiplerdi. Bir kez daha özel bir dedektif tuttular ve onu Kentucky'ye gönderdiler. Ondan bir daha haber alamadılar. Sodderlar, mektubu ya da kasabanın adını posta damgasında yayınlarlarsa oğullarına zarar verebileceklerinden korktu. Bunun yerine ilan panosunu Louis'in güncellenmiş görüntüsünü içerecek şekilde değiştirdiler ve şöminenin üzerine büyütülmüş bir versiyonunu astılar. George bir röportajda Bizim için zaman azalıyor dedi ve ekledi: Ama biz sadece bilmek istiyoruz. Yangında öldülerse, buna ikna olmak istiyoruz. Aksi takdirde, onlara ne olduğunu bilmek istiyoruz. Bir yıl sonra 1968'de hâlâ davada bir gelişme olmasını umutla beklerken hayatını haybetti. Jennie mülkünün çevresine bir çit dikti ve evine odalar eklemeye başladı, onunla dışarısı arasında katman katman inşa etti. Yangından bu yana yas belirtisi olarak yalnızca siyah giymişti ve 1989'da kendi ölümüne kadar bunu yapmaya devam etti. Reklam panosu sonunda indi. Çocukları ve torunları soruşturmaya devam etti ve kendi teorileri ortaya çıktı. Yerel mafya George'u işe almaya çalıştı ve reddetti. Ondan zorla para almaya çalıştılar, yine reddetti. Çocuklar tanıdıkları biri tarafından kaçırıldı. Kilitli olmayan ön kapıdan içeri giren, onlara yangından bahseden ve onları güvenli bir yere götürmeyi teklif eden biri... Çocuklar o gece hayatta kalamamış olabilir. Eğer kalabildilerse ve onlarca yıl yaşadılarsa, eğer o fotoğraftaki gerçekten Louis'se, sadece onları korumak istedikleri için aileleriyle iletişim kurmayı başaramadılar. Sodder ailesinin hayatta kalan en genç ve son çocuğu Sylvia, uzun bir hastalıktan sonra 21 Nisan 2021'de hayatını kaybetti. Ölene kadar kardeşlerinin yangında can verdiğine inanmadı. Hayatı boyunca suç dedektifliği yapan web sitelerini ziyaret etti ve ailesinin gizemiyle ilgilenen, olayı çözmeye çalışan insanlarla iletişim kurdu. İlk anıları 1945'te, 2 yaşındayken yaşadığı o kâbus geceye aitti. Babasının kolunun nasıl kan revan olduğunu ya da ailesinin çığlıklarının korkunç senfonisini asla unutmadı. Neler olduğunu hiçbir zaman tam olarak bilemedi. Sadece merak etmeye devam etti.