Haberin Devamı
Neşet Ertaş, malum, bağlamasıyla bir halk ozanı.
Halk müziğimizde bir ekol, bozlakların piri, Kırşehir’in gururu...
Nil Karaibrahimgil ise gitarıyla bir kent ozanı.
Karışık şeyleri sade ve akıllı sözlerle anlatabilen bir modern “troubadour”.
Neşet Ertaş ta kendisi Anadolu’nun: Biraz küskün, direngen ve her daim büyüleyici...
Nil ise İstanbul... Renkli, yaratıcı, hoşa gidecek dozda hafifmeşrep.
Neşet Ertaş’ın akrabaları Pir Sultan Abdal, Âşık Veysel, Victor Jara...
Nil’in akrabalarıysa Mazhar Alanson, Bülent Ortaçgil, Suzanne Vega...
Şunlar Neşet Usta’dan: “Bu ellerde gez gayrı aman / Kâtip ol da yaz gayrı aman aman / Bir kazma al bir kürek aman aman / Mezarımı kaz gayrı...”
Bunlar da Nil’den: “Yalnız kalpler de atarlar / Bunu bir kenara yazın / Eğer kışı atlatırsak / Güneye ineriz yazın...”
Neşet Ertaş “Seher vakti garip bülbül öterken / Kirpiklerin ok ok cana batarken / Cümle âlem uykusunda yatarken / Kimseler görmeden, gel gizli gizli” diyor...
Nil de kuşağının diliyle ekliyor: “Dediler aşka sabır ya da sefer lazım / Dedim eyvallah, yok itirazım / Sabrın nerede, seferin önünde / Acelen mi var, firarda mısın?”
Sonra yine Nil’in “Sanki o putmuş gibi / Hayat sırf buymuş gibi / Hem var hem yokmuş gibi / Ben ona resmen âşığım...” deyişinde...
Neşet Ertaş’ın “Gece gündüz baharında yazında / Arıyordum onu hayli zamandır / Şu benim özümde benim gözümde / Sevişmek ibadettir sevgi imandır” dizelerini hatırlatan bir şeyler yok mu sizce?
Bizim halk ozanlığı geleneğimiz çok eski. Neşet Ertaş da bunun yüzyıllardan süzülmüş, en rafine temsilcisi.
Kent ozanlığıysa, kent kültürümüzle beraber, yeni yeni gelişiyor.
İkisi şimdilik pek tanışmasalar da, aynı şeyi yapıyorlar aslında: Ellerinde çalgıları, dertlerini şairane bir ustalıkla anlatıyorlar.
Bunu yaparak bize insan olduğumuzu ve hayatın renklerini hatırlatıyorlar.
Şahsen Neşet Ertaş ile Nil Karaibrahimgil’in dizelerini karşılaştırarak çok keyifli bir sabah geçirdim. Size de tavsiye ederim.
