Paranoyak, sadece kuşku duymaz. Aynı zamanda kuşkusunu gerçekleştirmek için de uğraşır.
Kimse tarafından sevilmediğini düşünen paranoyak ne yapar ne eder sonunda herkesi kendinden nefret ettirir. Herkesten kazık yiyeceğine dair derin kuşkusu olan bir paranoyak ne yapar eder sonunda en yakınından birinden kazık yer.
Bu paranoyağın kısır döngüsüdür. Kazık yiyeceğine dair kuşkusu yüzünden kazık yemek, sevilmediğine dair kuşkusu yüzünden nefret edilmek, terk edileceğine dair kuşkusu yüzünden terk edilmek onun kaçınılmaz kaderidir.
Zira korktuğu sonu kendi elleriyle hazırlar. Hiç olmayacağı varsa oldurur. Dünyanın en sadık kadınını, en sevgili evladını kendine düşman etmeyi başarır. Kazık yeme paranoyası yüzünden en vahşi kazığını yer.
Sonunda, kendi elleriyle mahvettiği dünyasına bakıp sigarasını yakar ve “Ben... demiştim” der. “Bana kazık atacaklarını söylemiştim”.
Kuşkusu gerçektir artık. Ona inanmayanları ikna edebilir artık.
Zira en büyük derdi budur paranoyağın: Kimse ona inanmıyordur. Herkes gafildir. Herkes aptaldır. Bir o uyanıktır.
Artık kanıtlamıştır. Paranoyasını gerçekleştirmiştir ve haklıdır.
Ve lakin bilmez ki paranoyası yüzündendir bütün bunlar.
İki gün öncesine kadar “seçimle gelen seçimle gider” diyen biriydim. Bundan en küçük bir kuşkum yoktu. Seçen, indirmesini de bilir. Ülkenin bir dengesi var, biraz itiş biraz kakış, böyle gider.
İki gündür başka türlü düşünmeye başladım. Artık Türkiye’de bir İslam devrimi olabilir. Yarın sabah değilse de altı ay sonra televizyonu açtığımızda bütün kanallarda mevlit okuyor olabilir. Yer altından yüz binlerce nefer çıkıp artık ülkeyi ele geçirmek için savaş başlatabilir, ortalığı kan revan götürüyor olabilir.
Artık ne yazık ki bunu düşünüyorum. Çünkü ben bir radikal İslamcı olsam şu an evimde oturuyor olmazdım. Niyetimin planını yapıyor olurdum.
Çünkü sen var olan her türlü sibobu tıkarsan o top patlamayacağı varsa da patlar. Üstelik topu şişiren de sensin. Hem topu şişirip hem de sibobunu tıkarsan evet o top artık patlar. Hem de fena halde patlar. İnadına patlar. Her iki tarafın da mahvına rağmen patlar ve bir daha da toparlayamayız.
Ve ondan sonra da birileri sigaralarını yakıp kendi elleriyle mahvettiği ülkeye bakar “Ben... demiştim” der. “Ben bunlar bir gün azacak demiştim”
Mahvedenin, azdıranın ta kendisi olduğunun bile farkında olmadan..
Yazık çok yazık...
Taraf Gazetesi Yargıtay Başsavcısı’na karşı dava açma kampanyası başlattı. Bir dilekçenize bakıyor. “Kaosa yazılan 17 klasör” davası olarak umarım tarihe geçer.
Dağ başına çekilmenin artık zamanı geldi.
