Son dönemlerde ürettiğiniz kinetik heykellerinizin çıkış noktasından biraz bahsedebilir miyiz?
Erken dönem çocukluğum babamın, küçük tamiratlarını yaptığı, içinde kaynak makinası, demir şekillendirme aletleri bulunan bir atölyede geçti. O yıllarda içimdeki tek aşk ressam olmaktı. Mimar Sinan Resim Bölümü’nden 1984’te mezun olduğumda artık resim yapmanın, boyutlu işler üretmenin veya çok farklı bir disiplinde çalışmanın aslında aynı şey olduğunu anladım. Bu arada para kazanmak için bazı dekor işleri ve Japon süsleri yapabilecek makinaları yapmayı denedim babamla birlikte. Fakat son 18-20 yıldır makinalar, hareketli heykeller kendimi en iyi ifade edebileceğim bir alanmış gibi görünüyor.
Mekanik işler üretiyor olmanıza rağmen eserleriniz insan bedeni, içgüdüleri veya ruhuna değiniyor. Bu organik ve inorganik birleşim ne anlatıyor?
Basit insan davranışlarını, makine ve insan işleyişindeki benzerliklerden doğan gerilimi irdelediğimi sanıyorum. Bir süre önce fark ettiğim gibi, sanırım erken dönemlerime ait açmazlarım, utangaçlıklarım, içe dönük sarsıntılarım bana şimdi, kaynaklık ediyor gibiler.
Son günlerde gerçekleştirdiğiniz projelerden veya gelecek projelerinizden biraz bahsedebilir misiniz?
Son Contemporary Fuarı’nda, birbirlerine ve izleyiciye dil çıkaran kızlar (KORO) ve her seferinde tekrar aşağıya kaydıkları duvara tırmanan, mülteci, küçük kızlar (KAÇIŞ) çalışması vardı. İki ay önce Bozulu Art Galeri’deki sergimde yer alan eserim ise izleyici yaklaştığında, harekete geçerek, yapraklarını açıyor ve çiçek kokusu veriyordu mekana. Sanırım bir sonraki projem ise izleyici yaklaştığında onlardan saklanmaya çalışan heykeller olacak.
Teknolojiyi sanat ile bu denli yakın ilişkide sunan eserleriniz çağımızın yeni sanat algısına da bir gönderme yapıyor mu?
Çağımızın yeni sanat algısına şiddetle bir gönderme yaptığım söylenebilir.
Ortalama bir eseriniz ne kadar sürede ortaya çıkıyor?
2 ay ile 6 ay arasında sürebiliyor. Bir ara yazılım gibi bir şeyler denedim ama bana göre olmadığını anladım, ayrıca demode olduğumu da…
