Özgecan cinayeti, her yaştan her baştan, her kesimden insanımızı çok sarstı. Sarılmaya ihtiyacımız varmış, öne çıkmayan duygularımızı göstermek, rahatsızlıklarımızı açıkça söylemeye ihtiyacımız varmış.
Bu korkunç cinayet için çok şey söylendi, bundan ahlak ayarları çıkarmaya kalkanlar bile oldu.
Bunlar da dahil, toplumsal geriliğimizin çeşitli yönleri sağdan soldan dökülmeye devam ediyor.
İnsan ilişkilerindeki medeniyet arızaları da bilinç altından, üstünden dökülüyor.
Bu cinayet dolayısıyla adaletle ilgili endişelerimiz de, yargıyla ilgili kuşkularımız da bütün boyutlarıyla ortaya çıktı.
Buradan sağlıklı bir özeleştiri çıkar mı derken, toplumsal geriliklerimizi masaya yatırma fırsatı çıkar mı derken, infiali fırsat bilenler başka bir geriliğimize hikap etmeye, kaşımaya başladılar.
Madem ki yargı ve ceza sistemimizde eksikler, gedikler var, idam cezası geri gelsin, bu sorun kökten hallolsun...
Olay korkunçtur, haklı bir infial bütün toplumu haklı olarak sarmıştır, ama buradan yargı ve ceza sisteminde gerileme talebi çıkarmak var olan sistemi biraz daha, biraz değil, çok daha fazla sakatlamaktan başka bir şey değildir.
Özgecan cinayeti, insanımızdaki ciddi bir geriliğin ortaya saçılmasına yol açtıysa, bu geriliğin teşhisi ve tedavisi de olacaktır.
Ama bu tedaviyi, “sallandırırsın birkaç tanesini, görürsün bir daha yapan oluyor mu” bulmanın imkansızlığını, adı ve unvanı büyük insanlara da anlatmak gerekiyor.
Adı ve unvanı büyük insanlar da duygulanabilir, üzülebilir, infial duyabilir, ama insan ilkelliğin en üst noktasını gösteren bir korkunç olayın yarattığı infiali fırsat bilerek bir başka geriliği çağırma hakkı yoktur.
Adı ve unvanı büyük insanlar, mevcut yargı sistemindeki aksaklıkları, ceza sistemindeki dengesizlik ve adaletsizlikleri düzeltmekle yükümlüdürler.
Bu korkunç olayı fırsat bileceklerse, bunun için bilsinler, medeni ve adil bir yargı ve ceza sistemi için uğraşsınlar.
