Barış sürecinin hükümet adına sorumluluğunu taşıyan Beşir Atalay ayrıldı, yerine Yalçın Akdoğan geldi.
Bu isim değişikliği dolayısıyla, barış sürecinin sağlığıyla ilgili sorular da sorulmaya başlandı.
Akdoğan’ın süreçle ilgili yazılarını hatırlayanlar için bir “sorun” görünmüyor. Akdoğan son yazılarında, sürecin tahlilini yaparken Öcalan’ın pozisyonlarına, taahhütlerini yerine getirmiş olmasına da dikkat çekmişti.
Süreç, yaşanan çeşitli iniş çıkışlara ve Lice çevresindeki son provokasyonlara rağmen sondan bir önceki aşamaya gelmiş dayanmıştır.
Bu aşama, silahların tümüyle bırakıldığının açıklanması ve dağda ya da içeride ya da dışarıda bulunan PKK’lıların normal hayatlarına dönmesi aşamasıdır.
Atalay döneminde, MİT başkanının da doğrudan katıldığı anlaşılan gelişmelerin sağlandığını da değişik beyanlardan anlıyoruz.
Abdullah Öcalan’ın bugün yapması beklenen konuşmasının içeriğiyle ilgili fazla bir “sızma” olmamıştır.
Bir ara aşama daha var
1 Eylül Dünya Barış günü yapılması beklenen bu konuşmanın, video görüntüsüyle yayınlanacağı da daha önce öğrenilmişti, ama şu ana kadar kesin bir bilgi gelmedi.
Barış sürecinin son aşamasına geçişi bizzat Öcalan’ın ilan etmesinin önemini tekrarlamaya gerek yok. Otuz küsur yıl önce silahı çıkaran kişinin silahların tümüyle bırakıldığını açıklaması da tarihi bir dönüm noktası olacaktır.
Bundan sonraki aşama olan “normalleşme”nin içinde demokratik reformlar asıl ağırlığı taşıyacaktır. Burada da irade ve direksiyon Davutoğlu hükümetinin yüreğinde ve elinde olacaktır.
Son aşamaya geçerken bir “ara aşama” daha var. Herkesin içine sindirmesi gereken bu “ara aşama” da, adına “büyük cesaret” denilse de kapıda bekleyen bir “ara aşama”dır.
Abdullah Öcalan’ın “eve çıkması” son aşamaya geçerken kaçınılmaz ve gerekli bir “ara aşama” olarak gündemin ön sırasına gelmektedir.
Barış sürecinde gelinen bu noktayı düşünürken, geçen otuz yılı şöyle bir gözden geçirirsek, otuz yılın acılarını unutmadan bugüne ulaşmanın anlamını daha iyi değerlendirebiliriz.
