Haberin Devamı
Tayyip Erdoğan, İspanya gezisi sırasında “velev ki siyasi simge olsun” dediği anda çömleği tamiri en güç şekilde kırdığının herhalde farkında değildi.
O sözden itibaren, AKP’nin de kırılan çömleğin parçalarından biri olacağını görmemek için ya siyasi deneyim eksikliği çok ciddi boyutta olmalıdır veya sözün sahibi “ya herru ya merru” demektedir.
“Ya herru ya merru” aşamasına gelinmesi demek, kendini taraf hissetiğin bir “savaş”ın içinde bütün kuvvetlerinle yer almaya hazır olmak demektir.
Şu anda savaş en yanlış alanda, en yanlış araçlarla, kıyasıya devam ediyor. Savaşın alanlarından biri olarak da Ergenekon soruşturması seçilmiştir.
Soruşturmanın bir savaş alanı ya da aracı olarak kullanılma girişimleri olayın başka yönlere çekilmesine zemin hazırlıyor.
Ergenekon soruşturmasının en titiz ve sağlıklı şekilde yürütülmesi, dava sürecinde hiçbir pürüz yaşanmaması, Türkiye’nin “askeri darbeler ve müdahaleler ülkesi” olmaktan çıkması için şarttır.
Eğer Tayyip Erdoğan türban savaşını açmasaydı, AKP’ye kapatma davası açılmasaydı Ergenekon davası çok daha soğukkanlı olarak izlenebilir, bugünkü duygusal tepkilerden kurtulmak mümkün olurdu.
Tayyip Erdoğan çömleği kırarken, Türkiye’nin çağdaş ve özgürlükçü bir anayasaya ulaşması umutlarını da kırmıştır.
Ama çömlek bir kez kırılmıştır ve siyasilere düşen görev bu çömleğin yerine neyin konulacağını belirlemek ve onun da kırılmaması için gerekli önlemleri almaktır.
AKP’nin en büyük oy desteğine sahip olduğu bir sırada bizzat Tayyip Erdoğan’ın eliyle kapanma aşamasına gelmesinden en çok ders alması gerekenler yine AKP’nin yöneticileridir.
Bu kadro kuşkusuz bir ay sonra yeni bir parti için harekete geçecektir. Yeni partinin kurulma şekli, şu andaki “savaş ruhu”na uyar ve parti bazı “intikam” duygularıyla ortaya çıkarsa savaş devam edecektir. Kimse bundan kuşku duymasın.
AKP’nin kapanma eşiğine gelmesinin temelinde Erdoğan ve kadrosunun yanlış politikaları olduğunu görmeden, siyasi yapının yeniden inşası hem güç hem fazla sıkıntılı olacaktır.
AKP, önemli bir kesimin hakkındaki kuşku ve kaygılarını genişleten yollara saptığı andan itibaren Türkiye kaygan bir zemine girdi. Bu zeminden çıkmasını sağlayacak siyasi basiret ise henüz Ankara’nın ufkunda görünmüyor.
