Bu akşam kendi bütçemize ve zevkimize göre yılbaşını kutlayacağız.
Hazırlıklar tamamlandı. Önce plastik çam ağaçlarından birer adet edinildi. Bu ağaçlar ışıklarla, yaldızlarla, Noel Babalarla, geyiklerle, çanlarla süslendi.
Sonra da evin her bireyi, yakınları için aldığı hediyeleri bu çamın altına koydu.
Kadınlar da şans getirmesi için birer adet yeni kırmızı külot alıp, bu akşam giymek için hazırladılar.
Eşe-dosta yılbaşı kartı gönderildi.
Bu işi ucuza ve kolay yoldan halletmek isteyenler ise interneti tercih ettiler.
Sonra da "Gece 24.00'e nerede ve nasıl gireceğiz"in programı yapıldı...
Şimdi... Kendinize sorun:
Tüm bunlar ne anlama geliyor?
Örneğin cam ağacı, çan, kozalak, neden yılbaşı süsü olarak kullanılıyor?
Noel Baba neden geyiklerin çektiği bir kızağa biniyor?
Neden hep kırmızı-beyaz bir kostüm giyiyor ve bacadan düşüyor?
Eğer bu konuda çok kafa yormamışsak, çoğumuz bu soruların yanıtını bilmeyiz...
Bilmeyiz ama, "Madem âdetten, yapmak gerekir" diyerek, hepsini bir bir yerine getiririz...
Oysa bir Hıristiyan, doğal olarak bu konuda bizden daha bilgilidir. Yaptığı hazırlığın, aldığı hediyenin, çam ağacının, ağaca taktığı süsün tek tek ne anlama geldiğini bilir.
Bizim ilk kutlamaya başladığımız yılbaşı, 3 bin yıllık geçmişi bulunan Nevruz'dur. Farsça kökenli bu kelime, "yeni gün" anlamına gelir ve bahan müjdeler. İşte her yıl 21 Mart'ta kutlamaya devam ettiğimiz "Nevruz" bizim gerçek yılbaşımızdır!
Nevruz, Akkoyunlu Devleti'nde de Osmanlı İmparatorluğu'nda da "yeni yılın başlangıç günü" olarak kabul edildi.
Osmanlılar'da o güne özgü mesir macunlan yapılır, halka dağıtılırdı. Devlet yöneticileri kendi aralarında hediyeleşirdi. Bu hediyelere "Nevruziye" denirdi.
Gerek divan şairleri, gerekse halk şairleri aynı şekilde Nevruziye adı verilen kasideler, şiirler yazardı.
Halk da "Nevruz ateşi" yakıp şarkılar, türküler eşliğinde üzerinden atlardı.
Nevruz'un bir simgesi "ateş", diğer simgesi ise baharın geldiğini müjdeleyen "kardelen çiçeği"ydi.
Olsun...Biz "1Ocak"ıda kutlarız, "21 Mart"ı da...
Sevinip-heyecanlanmanın, hediyeleşmenin fazlası göz mü çıkarır?
Yeni yılınız kutlu olsun...
Kapıya ip gerin eski eşyaları atın!
Biz Türkler yılbaşında eğlenmeyi, özetle "içmek" ve "hindi yemek" olarak algılıyoruz.
Yılbaşı âdetleri, her ülkede farklılık gösteriyor...
Örnek istiyorsanız okumaya devam edin:
* İngiltere: Gece yarısından sonra eve ilk gelen kişinin şans getirdiğine inanılıyor. Bu kişiler para, ekmek, kömür gibi hediyeler getiriyorlar.
* Almanya: Eritilmiş kurşunu soğuk suya atarak, ortaya çıkan şekilden geleceği tahmin etmeye çalışıyorlar. Yani kurşun döküp, fal bakıyorlar. Ayrıca her yemeğin az bir bölümünü tabaklarında bırakmanın da kendilerine bereket getirdiğine inanıyorlar.
* Hollanda: Giden yılın kötü ruhlarını kovmak için, yılbaşı ağaçlarını sokaklardaki ateşlerde yakıyorlar.
* İsviçre: İyi ve kötü ruhları simgeleyen çeşitli kostümler ve şapkalar giyiyorlar. Mutluluk getirdiği düşünülen ve yüzleri kuruma bulanmış 'bacacı' maskotları ise en makbul hediye.
* Danimarka: En sevdikleri arkadaşlarının oturduğu evin kapısında tabak kırıyorlar.
* İspanya: Saatler gece yarısını göstermeden önce herkes 12 üzüm tanesini hazırlıyor ve tam 24.00'te üzümlerini yemeye başlıyor.
* İtalya: Yeni yılın son saatlerine doğru, bütün eskimiş ve kullanılmayan eşyalar pencereden dışarı atılıyor.
* Yunanistan: İçine altın ya da gümüş para saklanan "St. Basil'in keki"ni yiyorlar. Kekinden para çıkan kişi, "yeni yılın şanslısı" oluyor.
* Bulgaristan: Ailenin en küçük bireyi, çam ağacının yanında durarak misafirlere şarkılar söylüyor.
* Japonya: Kapılarının önüne ip asıyorlar. Saatler gece yarısını gösterdiğinde ise neşeli bir yıl geçirmek için kahkaha atmaya başlıyorlar.
* ABD: Soya fasulyesinin şans getirdiğine inanıyorlar. New York'taki Times Meydanı'nda parlak dev bir elmanın yukarıdan aşağıya doğru inmeye başlaması, yeni yılın son dakikalarına girildiğini gösteriyor.
