Meksika'nın emekli hayat kadınları
.
Meksika'da hayat kadınlığı yasak olmakla birlikte, ülkenin büyük bir bölümüne yayılmış durumda. Yüzde 80'i Katolik olan ülkede hayat kadınlığı tabu olarak görülüyor ama önlenemeyecek bir yaygınlığa sahip.
Meksika'nın hayat kadınları, bugün başkent Mexico DF sokaklarında beş parasız ve sefillik içinde yatıp kalkmalarına karşın mecburen 'meslek'lerini sürdürüyorlar.
Ancak, hayatın bu acımasızlığına karşı mücadeleye girişen hayat kadınları, çabalarının meyvelerini almaya başladı.
Geçtiğimiz Kasım ayından bu yana, 'emekli'ye ayrılmış bazı hayat kadınlarının artık sığınacakları bir yerleri var.
Casa Xochiquetzal (Kasa Şoçiketsal) adı verilen sığınakta birçok kadın yaşıyor.
Latin Amerika'da bir ilk olduğu belirtilen bu 'ev', hayat kadınları için büyük bir önem taşıyor.
Eskiden müze olan bir binanın restore edilmesiyle bugünkü yapısına kavuşan 'ev'de, kadınlara başkent belediyesince yiyecek, ilaç ve para yardımı da yapılıyor...
Başvuran kadının buraya kabul edilmesi için, en az 65 yaşında olması, artık seks ' işçiliği yapmıyor ve kimseden bir yardım almıyor olması gerekiyor.
Carmen Munoz, kısaca hayat hikayesini şöyle anlatıyor:"Daha 14 yaşımdayken benden 10 yaş büyük bir adamla evlendirildim ve yine 14'ümde ilk kez anne oldum." Kocası, gününü avare avare dolaşarak geçirirken o, evlere temizliğe gidiyormuş. İşten kazandığı birkaç peso'yu kocası zorla elinden alıp, vermediğinde de onu sigarayla yakmakla tehdit ediyormuş.
Carmen, kocasının bu davranışı için, "Tek isteği kazandığım birkaç pesoyu döve döve elimden almaktı ve bundan büyük zevk alıyordu" diyor...
Bir gün, biri çıkıp Munoz'a, eğer otellere gidip ona söylenenleri yaparsa karşılığında her keresinde 1000 peso alacağını söylüyor. Pis bir işe bulaştığının farkında olsa da, çaresizce bu teklifi kabul ediyor ve böylece yaşamına bir hayat kadını olarak devam etmeye başlıyor...
O zamanki duygularını şöyle dile getiriyor: "Bunu yapmak çok zordu ama para gelmeye başlayınca kısa süre içinde gördüm ki; çocuklarıma bakabiliyor ve onlara yiyecek alabiliyordum."
Munoz, kentin sokaklarında yaşayan birçok hayat kadını gördükçe içinin parçalandığını ve onlar için de bir şeyler yapılması gerektiğini düşündüğünü söylüyor:
"Hayatta hiçbir kadın böyle bir duruma düşmemeli. Bunun için bu girişimi başlattık ve sonucunu da almaktan mutluyuz."
