Haberin Devamı
Sertab söylüyor...
Sorma bu aralar halimi
Bu acıların hepsi mi daimi
Yazık oldu her iki tarafa da
Şimdi sence daha iyi mi?
Yoruldu duruldu vuruldu kırıldı birkaç kere
Yazılıdır hepsi hikâyede...
Yazı masasının önünde oturmuş boş gözlerle bilgisayar ekranına bakıyorum... Anlatmak, yazmak istediğim çok şey var ama... CD çalarda Sertab Erener son günlerin en sevilen şarkısını söylüyor. Bir aşk şarkısı gibi geliyor kulağa önce...
Oysa birden karşımda duran sesi kısık TV ekranındaki görüntülerin üzerine düştüğünde Türkiye’nin hikâyesine uygun bir şarkı olduğunu fark ediyorum. “Bu acıların hepsi mi daimi?” diye soruyor Sertab...
“Söyle şimdi sence daha iyi mi?”
Gece geç saatte haber kanallarından birini izliyorum...
İsveç’te yaşayan Kürt aydın şair - yazar Kemal Burkay konuşuyor... Aldığı yaşların, acılarla büyütülmüş tecrübenin bilgeliği yansımış sesine... Tane tane anlatıyor...
Onun sesinden, onun kelimeleriyle duymak o cümleleri daha çok acıtıyor içimi...
Fuat Kozluklu’nun tam yerinde sorularını yanıtlıyor...
* “DTP terör ile arasına mesafe koymamakla hata yaptı ama yine de kapatılması yanlış oldu” diyor.
* “Tokat saldırısı demokratik süreci baltalamak için yapıldı, bu eylem kötü bir eylem, PKK’nın eylemleri en başta Kürt halkına zarar veriyor, demokratikleşmeye zarar veriyor, süreci sabote etmeye yönelik bir tutum, bunu kınıyorum” diyor...
* “DTP’nin kapatılması hiçbir fayda getirmeyecek, DTP ve HADEP arada ezildi. Kendi kusurları da var. Böyle bir legal parti demokratik açılım sürecinde Öcalan’ı muhatap olarak gösteremez. DTP, PKK ile arasında mesafe koymadı ama DTP’nin parlamentoda olması gerekiyordu” diyor.
* “Biz bunları daha önce de gördük” diyor...
Bu oyunu daha önce de gördük...
Bunları ilk defa duyuyor değilim, değiliz ancak Kemal Burkay’ın söylüyor olması çok önemli.
Onun Türkiye’deki her çocuk, her genç, her kadın ve her erkek tarafından tanınması gerekiyor... Kürtleri annelerinden sonra en çok seven adamı yani...
Sezen Aksu’nun sesinden sevdiğimiz o güzel Gülümse şarkısının sözlerinin sahibi olan şairi...
Silaha, ölüme meydan okuyan o adamı...
Sine-i millete dönenlerin İsveç’te yaşayan böyle bir aydın adamın değil de kendi gücünü sınayan İmralı sakinini muhatap alması acı değil mi?
Çalışma masamın önünde otururken...
Sertab’ı dinlerken...
Ülkemi severken...
Bana küfür edenleri düşünüyorum...
“Kimse ölmesin” istediğimiz için, Serap’a, Ceylan’a ağladığımız için...
Sen de git buradan diyenleri...
Bu acıların hepsi mi daimi?
