Duygu Boztepe: Güzel gülerim ama artık çok sağlam da ağlarım
.
MELİS GÜVENÇ / PAZAR VATAN
mguvenc@gazetevatan.com
Fotoğraflar: BARIŞ ACARLI
Hayatımın Aşkı dizisiyle setlere dönen Duygu Boztepe yaşadığı zorlu süreçlerden sonra oyunculuğa daha çok sarıldı. Boztepe, "Önceden çok keyfe keder çalışıyordum. Artık ben ve kızım varız bu yüzden oyunculuğa daha profesyonel bakmaya başladım” diyor.
Nasılsınız, nerede bronzlaştınız böyle?
Keyifli, neşeli ve mutluyum. Her şey çok güzel gidiyor. Dizimiz bir yaz projesi olarak başladı. Ama bayram nedeniyle birkaç gün kaçamak yapma fırsatımız oldu. Kızımı da yazlığa götüreceğim bir zamana denk gelince ufak bir tatil yaptık, bronzlaştık geldik.
Kızınız Duru kaç yaşında oldu?
3,5 yaşında. Adı gibi duru bir çocuk. Herkes mutlaka çocuk yapsın. Keşke daha önce doğursaydım kızımı. Bunu doğumdan sonra herkes söyler bende öyleyim. Hep çocuk sahibi olmayı erteliyordum ama iyi ki olmuş. Keşke daha önce ve daha çok olsaydı.
Genç anne olmak nasılmış?
33 yaşındayım. 30 yaşında kızımı doğurdum. Düzgün bir insanla olunca, evliliğin ona göre gelişince, evlilikte bir renk istediğinde çocuk sahibi oluyorsun. Aslında bunun için ne erken, ne de geç sayılmaz tam zamanında anne oldum. Duru benim küçük bir arkadaşım. Genç bir anne olarak onunla ilgilenmek, hayaller kurmak vakit geçirmek çok güzel bir şey.
Anne olduğunuzu duyanlar duruma şaşırıyor buna ne diyorsunuz?
Beni hala teenage sınıfında görüyorlar mutlu oluyorum. Ama şu an çıtırlıktan kıtırlığa terfi etme aşamasındayım. Minyon olduğum için yaşımı göstermiyorum. Biri beni gördüğünde otuzlu yaşlarının ortalarına gelmiş biri demiyor. Bunu sporla da korumaya çalışıyorum. Kişisel antrenörümle haftada iki gün kondisyon ve pilates çalışıyoruz. Hırslıyımdır ve ne yapıyorsam başarmam gerekir diye düşünürüm. Bu yüzden spor beni besliyor.
"Oyuncuyum ama gerçek hayatımda bende oyun yoktur. Bir şeye gülüyorsam o gerçektir."
Kendimi yönetmenin gözüne sokmadım
Geriye dönüp baktığınızda kariyerimde daha farklı bir noktada olabilirdim diyor musunuz?
Maalesef bir şeyleri ne kadar çok istersen iste bunlar bizim insiyatifinizde olmuyor. Bir yerde sonra işin içinde şans ve kader, kısmet oluyor. Tabii yaptığımız tercihlere göre bir şeyler yönleniyor. Duygusal ve evcimen bir tipim. Çok göz önünde olup bir şeyleri insanların gözüne sokup tercih edilmektense olduğum mülayim halimle tercih edilen biri olmayı istedim. İçimde piyasada görüneyim de yönetmen ve yapımcının dibinden ayrılmayıp, kendimi sürekli gösterip bir yerlere gelme merakı hiç olmadı. Bu yüzden süreç benim için yavaş ilerlemiş olabilir. Bir de evliliğim, Duru'nun doğmasıyla önceliklerim farklılaştı. Ama bu noktadan sonra sadece kızım ve ben olduğum için sürecin farklı ilerlemesi gerekiyor.
Bunun için neler yapacaksınız?
Bundan önce çok keyfe keder çalışıyordum. Artık sadece ben ve kızım varız ve kendi ayaklarım üzerinde durmak zorundayım. Bu bilinçle olayı daha çok sahiplenip, daha profesyonel bakmaya başladıktan sonra oyunculuğum değişti. Bu durumu bende hissetmeye başladım.
Hayat ne getiriyorsa onu yaşıyorum
Sizi hep neşeli rollerde izledik...
Güzel gülerim. Oyuncuyum ama gerçek hayatımda bende oyun yoktur. Bir şeye gülüyorsam o gerçektir. İnsanlar beni daha çok gülen ve tebessüm eden rollerde görmek istiyor. Ama çok sağlam da ağlarım. Hele şu geçirdiğim süreçlerden sonra fena ağlarım. Eskiden benim için ağlamak çok zordu ama artık çok kolay.
Yas sürecini atlatmak zor oldu mu?
Hayat ne getiriyorsa artık onu yaşıyorum. Kendimi o dönemde paralasaydım iyileşmeyecekti, vefat ettikten sonra ayrı bir kriz geçirseydim, yas dönemim iki üç sene sürseydi yine geri gelmeyecekti. Hayata devam etmek zorundaydım. Cenazeden eve geldiğimde çocuğum bana "Hamur oynayalım mı?" dediğinde oturdum 20 dakika hamur oynadım. O hamuru oynamak da benim için kırılma noktası oldu. Çünkü çocuğum sürekli üzgün, mutsuz ve hüzünlü bir anne görsün istemedim. Babası da buna özen göstermişti. Kemoterapiden geldiğinde işten gelmiş gibi oyun oynardı.
Kızım bana her baktığında, beni yas tutan bir anne olarak hatırlamayacak. Babası da bunu isterdi.
Bu dönemde bir daha hayatıma kimse giremez gibi kesin yargılarınız var mı?
Bu süreçte büyük konuşmamayı öğrendim. Akışına bırakmak lazım. Kimin ne zaman karşına çıkacağını bilemezsin. Ben artık tek başıma değilim. Kızımla karar vermek zorundayım. Bu yüzden onun için doğru olan neyse öyle gitmesi gerekiyor. Hayat beni nereye yönlendirirse o yöne gittim. Bugüne kadar hep doğru kararlar alabildim. Hiç keşke demedim. Bundan sonra da bunu koruyacağımı düşünüyorum. Çünkü yaşadıklarım bana mertebe olarak çok şey kattı 33 yaşındayım ama aslında bunun daha ötesindeyim. Verdiğim kararlar bu doğrultuda olacağı için şimdilik kurduğum düzenime gittiği yere kadar devam edeceğim.
