Hırsın dozajı

Hırs dozunda olunca güzellikler getiren, başarıya ulaştıran ama dozajı kaçırınca hayatı hem kendinize hem de etrafınızdakilere zindan eden bir olgu bence. Evet iyi insan olmak için hırslı ol, hayata tutunmak için hırslı ol ama okuldu işti bu kadar hırsı kabul edemiyorum ben.

Hani derler ya ‘hırs iyidir öğrencide, başarıyı arttırır’. Ben bu düşünceye çok karşıyım işte. Hırs başkasının başarısında gözü olmak olmamalı. İnsan kendi isteklerini gerçekleştirmekte hırslı olmalı sadece. Öbür türlü olunca sonu gelmez bir yarışmaya dönüşüyor.

Hedefine ulaşma hırsı ile başkalarını geçme hırsı çok farklı şeyler. Sömestr tatili başlamadan önceki cuma günü, sınıfta karneler dağıtıldığında çocuklardan çok anne babalar merak ediyordu notları. Ve işin ilginç yanı bazı veliler sadece kendi çocuklarının karneleriyle ilgilenirken bazıları da kamuoyu yoklamaları yapıyordu: ‘Sizin karne nasıl?’, ‘Hepsi beş mi?’, ‘Takdir var mı?’… Niye kendi çocuklarının başarıları veya başarısızlıkları değil de diğerlerininki onları ilgilendiriyor?

Çünkü kıyaslama yaparak çocuğunun başarısını ölçüyor. Çocuğunun başarısızlığının veya başarısının kriteri arkadaşının notuna bağlı. Aslında olay çocuk bile değil, onun üzerinden kendi! Kendi başarısını görmek istiyor. Kendi hırslarını çocuğu vasıtasıyla tatmin etmeye çalışıyor. Sonuç mu? Ebeveynlerinin aşırı hırsı altında büyüyen uyumsuz çocuklar… Hep kazanmak isteyen, asla yenilgiyi kabul etmeyen, başaramazsa öfkelenen ya da ‘başaramazsam’ endişesiyle kendini geriye çeken…

Şimdi sakın hırsın kötü bir şey olduğunu düşünmeyin. Pozitif anlamda kendinizi geliştirmek için kullandığınız zaman başarıya ulaştırdığı kesin. Çocuklar için de bu böyle. Bir sınavdan 80 aldığında hatalarını görüp bir sonrakine eksiklerini tamamlayarak girdiğinde emin olun daha yüksek not alacaktır. Onları arkadaşlarının başarılarıyla değil kendi başarılarıyla motive edin.