Bir heykelci varmış, tunçtan heykeller yaparmış. Günlerden bir gün bu heykelcinin canından çok sevdiği, yüzüne bakmaya kıyamadığı biricik aşkı ölmüş.
Heykelci bu kayıptan o kadar büyük bir elem duymuş ki, acısını anlatabilecek bir heykel yapmak istemiş.
İçindeki acıyı tunç bir heykelle anlatacakmış.
Ama dünyada tunç bulunmuyormuş.
Epey bir gayretle köşede bucakta kalan son tuncu bulup acının heykelini yapmış ve sevgilisinin mezarına dikmiş.
Duygularını o kadar yoğun bir biçimde aktarmış ki, heykeli görenler gözyaşı döküyormuş.
Aradan zaman geçmiş.
Birkaç yıl sonra heykelci büyük aşkının acısını unutmuş ve yeniden âşık olmuş.
Bu kez öylesine âşık, öylesine âşıkmış ki, sevgilisine sevincin heykelini yapabilmek için çıldırıyormuş.
Ama bildiğiniz gibi, dünyada tunç kalmamış ve kalan son tuncu da acının heykelini yapmaya harcamıştı.
Bunun üzerine heykelci bir karar almış ve sevgilisinin mezarından söktüğü acının heykelini eriterek, o tuncu sevincin heykelini yapmakta kullanmış.
Bizim halkımız da bu heykelciye benziyor.
Her seçimde diktiği sevincin ve umudun heykelini eritip, yerine acının ve üzüntünün heykelini dikiyor.
Heykelcinin tuncu gibi onun da elinde kalan tek sermaye verdiği oy.
1999 seçimlerini hatırlıyorum.
Aman ne sevinçti o öyle!
Öcalan yakalanmış, DSP ve MHP oy patlaması yapmış, yanlarına ANAP‘ı da alarak dünyanın en efendi koalisyonunu kurmuşlar, aman ne uzlaşmaymış bu, ne istikrarmış.
Borsa patlamış, faizler düşmüş, kısacası memleket kurtulmuş.
O sırada esen rüzgâr o kadar güçlüydü ki, bu düşüncelerin aksini ileri sürmek ve “Yahu biraz dikkatli olun” demek mümkün değildi.
Koalisyonu eleştirmek vatan hainliğiyle eş anlama geliyordu.
Aynı halkı iki yıl sonra acının heykelini dikerken gördük.
“Elim kırılsaydı da..” diye başlayan tiratlar, af yasasıyla ortaya salıverilen caniler, Cumhurbaşkanı’yla kavgalar, ekonomik kriz, işsizlik, açlık, sefalet.
Yalnız 99 seçimi miydi böyle olan?
Tansu Çiller başbakan olduğu zaman “Servetinin hesabını vermeden başbakan olması çok sakınca yaratacak” diye yazdığımız için hakaret yağmuruna tutanları unutmak mümkün mü?
Her iktidar, zaferin ardından gelen yenilgiyi tadacaktır. Halk, sevincin heykelini eritip, başka bir heykel dökecektir.
Ve Oscar Wilde her seferinde haklı çıkacaktır.
Havada kalan uçak da görülmemiştir, sürekli olarak iktidarda kalan parti de.
