Yeni sayfa (mı?)

Trabzon ilk yarıyı "şok"larla geçirdi. İlk darbeyi İbrahim Ege vurdu. Almanya'daki olay yüzünden ortalık işin başında karıştı, yönetimi de çatırdattı. Sıradaki sorun daha da ağırdı. Şampiyonlar Ligi'nin göstere göstere kaçırılması. Başkan Atay Aktuğ, "futbol bu" dediyse de kaçan balığın büyüklüğü çok burktu camiayı. 96'da kaçan şampiyonluk kadar sertti etkisi. Bu Ziya Doğan'ı kapak kapılar ardında tartışmaya açtı. Kiev rövanşında oyuna geç alınan "Yattara" elenmenin faturasını açık olmasa da Doğan'a kestirdi.

UEFA da gidince Doğan'ın, 'taktik anlayışına yönetimin eleştirisi kamuoyuna yansıdı. Kayıplarla liderliğin gidişi, G.Saray ve F.Bahçe yenilgileri artık 'oyun tarzı' tartışmalarını ayyuka çıkardı. Tüm direnmeye karşın takımın 'düşüş' sayılabilecek bir sürece, iyi futbol oynayan görüntüsünden 'yakıştırılamayan performansa geçişi, Gökdeniz-taraftar kapışması, Augustine ve Thijs'in gitme hazırlıkları kaosu tırmandırdı. Bu kaos, yönetimin çatışması ve ardından Doğan'ın Konya maçından sonra "Ben gidiyorum"uyla doruk noktaya ulaştı.

Ah o 'Rahatsız'lar!
Peki Trabzon başardı mı başarısız mı? Aybaba ile başlayan 'ölü toprağını üzerinden atma' hareketinin devam ettiği dikkate alınırsa elbette başarılı. Düşünce değişikliği anlamında yapılan ve planlanan işlere dikkat edildiğinde hiç fena sayılmaz.

Gökdeniz'e küfür eden taraftarlara "Bu pisliklerden kurtulmalıyız" diyen bir başkanın varlığına bakılırsa çok çok iyi. Başı önde dolaşırken "Neden şampiyon olmayalım?" inancıyla artık gerinerek dolaşan camia düşünüldüğünde de oldukça iyi. Özellikle yaşanan bunca sıkıntının ardından G.Saray'ın hemen arkasında 3. sırada olmayı başarması, ikinciliği kılpayı kaçırması da hiç şüphe yok, 'süper'.

Geçen sezon uçan şampiyonluk, giden turlar, çıkan kavgalara baktığınızda ise, karne orta. Ama umut var. Şenol Güneş camianın "içinden". Tek korku, "rahat duramayan" birilerinin durmadan ortaya çıkması.