Rezidansımız şehri ayaklarınıza seren “Güney Dağı”nın üstünde. Kurşuni gökyüzü yerini serin geceye bırakıyor. Dolunay, göğe asılmış bir mücevher. Rehberim So-Mean ince topuklarının üstünde düşmemeye çalışarak tırmanıyor yokuşu. Oteldeki iki saatlik uykum jet-lag’i ağırlaştırmak dışında bir işe yaramamış; sersem gibiyim.
Büyükelçimiz Deniz Özmen edebiyat bilgisiyle beni şaşırtırken (bir hafta önce de Orhan Pamuk’u şaşırtmış) kapı açılıyor ve takım elbiseli, madalyalı yaşlı adamlar giriyor. Kore gazileri Büyükelçi’nin davetlisi... Hepsi de o günlerden sonra buraya ilk defa gelmiş. Kunuri Muharebesi hafızlarında taptaze. Beraber yüzlerce fotoğraf çektiriyoruz.
Genç ve sevimli çalışanları var elçiliğimizin. Cep telefonu kiralamama yardımcı oluyorlar. Uykumu getirsin diye içtiğim kırmızı şarap aksi gibi bilincimi açıyor. Sigara için bahçeye çıktığımda yeni telefonumdan Can’ı arıyorum. Nerede olduğumla kesinlikle ilgilenmeden dönüşte kendisine top getirmemi istiyor.
Türkolog Nana Lee’nin dediğine göre Türk edebiyatı her zaman ilgi görüyor Kore’de. Orhan Pamuk’un “İstanbul” kitabı şu sıra en çok satanlardan... Aziz Nesin ve Yaşar Kemal de çok seviliyor. Koreliler okumaya meraklı zaten, ilk bakışta anlıyorsunuz.
Büyükelçilikteki davetten sonra asıl görevim olan “Genç Yazarlar Festivali” ekibiyle buluşmak üzere otele dönüyorum. Karşıma şehrin gece hayatını keşfetmek için can atan bir ekip çıkıyor. İtalyan romancı Pietro Grossi, Brezilyalı Michel Laub ve Norveçli çocuk yazarı Lund Eriksen’le beraber süper başarısız bir pazartesi gecesi yaşıyoruz.
Son durağımız olan “Sexy Bar” daki yorgun kızlarla ilgilenmek yerine sahnedeki gitarı kapıyoruz. Pietro bir “Knocking On Heavens Door” patlatırken ben U2’dan “With Or Without You”yu çalıyorum. Michel “Hey Jude”a başladığında kızlar bizi terk etmiş oluyor. Masumiyet içinde dönüyoruz otele. On beşinci kattaki odamın penceresinden Seul ışıl ışıl ve kederli görünüyor. Duman olmuş gençliğimin bayramını kutlayıp yatmaya gidiyorum.
