Bütün erkek yazarlar gibi ben de Aysun Kayacı’yla akşam yemeğine çıkmak ve onunla temsili demokrasinin sorunlarından konuşmak istiyorum. Daha doğrusu, o düşüncelerini söylesin ve ben onun konuşmasını seyredeyim istiyorum.
Anladığım kadarıyla bugünlerde erkek aydınlarımızın en büyük hayali bu. Beni özel kılansa açıkça söyleyecek kadar cesur olmam. İstiyorum ki restoran çıkışında etrafımızı saracak kameralara şu açıklamayı yapalım:
“Sakin olun, sadece arkadaşız. Ayrıca problemi çözdük: Bundan sonra üniversite mezunlarının oyu dört sayılsın. Lise mezunlarının oyu üç, ilkokul mezunların iki, okuma yazma bilmeyenlerin oyuysa bir sayılmalı.”
Biz gecenin karanlığı içinde kaybolurken haber bültenlerinde ve magazin programlarında günlerce gösterilecek görüntülerimizin çekilmesini istiyorum. Sizi temin ederim, biz toplum olarak buna müstahakız.
Bu arada, “Tuna Kiremitçi Band” faaliyetlerine resmen başladı. Bir gitar, iki vokal, çello, bas ve davuldan oluşan grubumuz ilk sınavını bu çarşamba gecesi canlı yayında verecek. Dream TV ekranlarında eski dostumuz Güven Erkin Erkal’ın sorularını cevaplayacağız.
Ayrıca, müzikle edebiyatı bir araya getiren bir formül buldum. Beni edebiyat söyleşisi için çağırdıklarında bunu kötüye kullanıp sahneye gitarla çıkıyorum. Üçüncü şarkıdan sonra seyircilerden biri dayanamıyor ve ne yaptığımı soruyor. Kısa bir cevaptan sonra yeni bir şarkıya başlıyorum. Program bittiğinde herkes iyi vakit geçirmiş oluyor, ben de kendimi Nil Karaibrahimgil gibi hissediyorum. Bir nevi müzikli stand-up: Üstelik iddia ediyorum, bu işi yapanların yarısından daha komiğim ben.
Sevgili Aysun, senin çoban bizim umurumuzda mı sanıyorsun? Sence tartıştığımız şey gerçekten temsili demokrasi mi?
Komik olma lütfen; aslında hepimiz güzel bir sarışın kadınla aynı çerçeveye girmek için çırpınan erkek çocuklarıyız, biliyorsun. Hatta sana en çok kızanlar muhtemelen bunu en çok isteyenler. Asıl hüzünlü olan da bu bence; istersen bu konuyu da yemekte konuşuruz.
