Haberin Devamı
Tık diye gidiverir insan. Sanki bir yerlerde bir şalter indirilmiştir.
Dost meclisinde, neşeli bir Nil Karaibrahimgil şarkısı dinlerken, aniden...
Öyle sessiz ve sitemsiz... Ne giden inanabilir bu duruma ne de geride kalanlar.
Sinema tarihine geçecek güzellikteki o sahnede, arkadaşlarının ölüsünü görmeye giden Davide’nin, Antonio’nun, Neval’in ve Angelica’nın yüzlerindeki ifade kadar şaşkın ve hüzünlüdür gerçek.
Hiçbir şeye yetmez ömür; ne aşklara, ne ayrılıklara... Ne de babamızla karşılıklı iki kadeh parlatıp anlamaya birbirimizi...
Belki hayatı yaşanmaya değer kılan da budur; onun hiçbir şeye yetmeyecek kadar kısa ve kırılgan olması.
Beraber katıldığımız programda, “Bir Ömür Yetmez”i kendi evinde çektiğini söylemiştin. Çekim için anlaşılan mekânda son anda bir sorun çıkmış, yeni bir yer aramaktansa kendi evini plato haline getirmeyi tercih etmişsin.
“Mutfak raflarının üstünde göreceğin biblolar bile orijinaldir” demiştin heyecanla: “Her şeyi aynen muhafaza ettik.”
Film boyunca bize ev sahipliği yapıyorsun zaten; yeni arkadaşlarla tanıştırıyor, onların dünyasına girmeye, beraber dedikodu yapmaya, neşelerine ve hüzünlerine ortak olmaya çağırıyorsun.
Bizi yargılamayan ve olduğumuz gibi kabul eden arkadaşların değerini hatırlatarak...
Haklısın Ferzan Özpetek; ömür hiçbir şeye yetmiyor.
Hatalar tamir edilmiyor, kırdığımız kalpler yapışmıyor... Yine de insana özgü bir yaşama sevinciyle sarılıyoruz hayata, eski bir Beatles şarkısındaki gibi “biraz da dostlarımızın yardımıyla.”
Film bitip de evinden çıkınca şu geliyor aklımıza: Ölmekten korkan bir yönetmenin filmi bu.
Ölmekten korkuyor, çünkü çok seviyor hayatı.
Evini seviyor, arkadaşlarını seviyor, onların günahlarını ve sevaplarını seviyor...
Üstelik artık kendisini ispatlamak zorunda olmayan bir sinemacının samimiyetiyle anlatıyor tüm bunları.
“Bir Ömür Yetmez” en sevdiğim filmin oldu Ferzan Özpetek... Çünkü sana baştan sona hak verdim seyrederken. Eminim ince şeylere ayıracak zamanı olan herkes aynı şeyi düşünecek.
