On iki adaların aralarında dolaşırken bazen uzaktan görüp, bazen de orada olduğunu bildiğim halde kendini başka adaların veya pusun arkasına saklayan Nisiros’a yıllardır gitmek istemiştim. Ancak bazen yolculuk arkadaşlarımı iknada zorlanmam, bazen de kaptanların “orası uzak” veya “görecek bir şey yok” bahanelerini aşamamam nedeniyle bir türlü amacıma ulaşamamıştım.
Neyse ki bu sefer kaptan Kos-Simi-Rodos üçgeninde yapacağımız yolculuğa ben söylemeden Nisiros’u da dahil etmişti. Nisiros, Santorini kadar ünlü olmasa da, aynı onun gibi volkanik bir ada. Son olarak 15 bin yıl kadar önce patlamış, Ege Denizi’nin ortasında neredeyse kusursuz bir piramit gibi yükselmiş. Sonra krateri içe çökmüş ve şimdiki halini almış.
Kos limanında ayrıldıktan kısa bir süre sonra adanın doğu ucunu döndük. Sabahın erken saatleriydi, bu saatlerde adetimiz olduğu üzere kaptan ile sıcak kahvelerimizi yudumluyorduk. Nisiros uzakta, sabah güneşinin altında eflatun-gri tonlarında kendisini göstermeye başlamıştı. Bir an için olsun 15 bin yıl önceki halini, denizin ortasından yükselen bir Fuji veya Osorno yanardağının kusursuz güzelliğini hayal etmeye çalıştım, ama Ege’nin lacivert suları dikkatimi dağıtmış olmalı, yapamadım. Sonra adaya yaklaştıkça o eflatun-gri tonlar yerlerini bir Ege adasından beklemeyeceğimiz kadar yeşil ve tonlarına terk ettiler.
Nisiros’un limanı ve ana köyü Mandraki adanın kuzey doğu ucunda bir burunda kurulu. Ancak feribot geldiğinde çok dalga yaptığı için pek korunaklı değil, onun için kaptan Mandraki’nin 5 km kadar doğusundaki Pali balıkçı barınağını tercih etti. Pali küçük bir köy, kıyıda bir kilise ve etrafında tavernalar, bembeyaz evler, bir kaç dükkan. Akşam yemeğimizi yediğimiz Afroditi mavi sandalyeleri, beyaz kağıt masa örtüleri ve lezzetli mezeleriyle çok tipik bir tavernaydı. Pali’de daha tekneyi bağlarken bir motosikletle gelip bize yardımcı olan kız, abisinin arabalarından birisini kiralamamıza da yardımcı oldu. Nisiros’ta araba kiralamak şart, çünkü hem çok tipik dağ köylerini görmenin, hem de kraterin içine inmenin, saatlerce dağ taş yürümekten hoşlanmıyorsanız, başka çaresi yok. Yanardağın kraterine virajlı bir yoldan adanın tepesine tırmanarak gidiliyor.
TAVERNALAR GÜN BATARKEN SİZİ ÇAĞIRIYOR...
Tepede karşımıza çıkan küçücük Emporios köyünde uçurumun kenarında bir taverna bulduk, yemek yemediysekte kahvelerimizi yudumlayarak karşımızdaki manzarayı, sarp tepelerle sarılı çökmüş olan krateri ve ötesinedki bir aralıktan gözüken denizi seyrettik. Yanardağda üç kraterde hâlâ kaynayan kükürtün dumanı sanki başka bir gezegene inmişsiniz hissini veriyor.
Adanın Tilos adasına bakan batı yamacının tepesinde kurulu Nikeia köyü de çok tipik bir dağ köyü. Köyün çakıllardan bir mozaikle kaplı ana meydanınında güzel bir kilise var. Mutlaka görülmesi gereken Volkan Müzesi ise hem Nisiros’un, hem de Santorini’nin volkanlarının tarihçelerini anlatıyor.
Sahildeki ana köy Mandraki ise harika bir köy. Denizden hemen yükselen sarp bir kayalığın üstünde kurulu bir kale-manastır adeta köye bekçilik yapıyor. Sahilde dalgaların vurduğu evler Mikonos’u andırıyor. Dar bir yol kâh evlerin önüne geçip denizi izliyor, kâh evlerin arkasına geçip kuytu bir sokağa dönüşüyor. Dükkanlar, tavernalar yolun iki tarafına dizili, gün batarken sizi lezzetli mezelerle dolu uzo sofralarına çağırıyorlar. Burada gün batımı çok güzel, karşınızda Kos adası, Ege’nin yavaşça kızıla dönüşen lacivert suları.
Bir yaz daha geçti. Bu yaz Yunanistan’ın Ege adaları hiç bir zaman olmadıkları kadar yakındılar, güzeldiler. Ama ne yazık ki yaz biterken ilk önce Ege’nin lacivert suları griye dönüştüler, sonra da ülkemizin üzerinden ilk önce gri, sonra kara bulutlar belirdi. Hava da ne yazık ki pek açacak gibi durmuyor...
