Ergenekon kararlarını değerlendirdiğimiz dünkü yazımızı “Eski iktidar sahiplerinin tasfiyesi faslı artık kapanmışa benziyor. Dolayısıyla ileriye ve yeni iktidar ilişkilerinin nasıl şekilleneceğine bakmak lazım” diye bitirmiştik. Dediğimizi yapmak için yine biraz geriye, 7 Şubat 2012’ye, yani MİT krizine gitmemiz şart. http://www.rusencakir.com/Erdogan-Gulen-iliskisi-dun-bugun-yarin-1-Kokleri-derinlerde-olan-bir-rekabet/1672 ) http://www.zaman.com.tr/bulent-korucu/7-subat-efsanesi_2116250.html ) http://yenisafak.com.tr/yazarlar/CemKucuk/7-subat-tarihin-kirilma-anidir/38898 ) http://www.zaman.com.tr/mehmet-kamis/fitne-atesine-odun-tasiyanlar_2117812.html
AKP iktidarıyla Fethullah Gülen hareketi arasındaki ilişkilerde sahici bir milat olan MİT krizi hâlâ kapanmış, aşılmış değil, yani sürüyor. Hatta, her ne kadar dışarıya yönelik birlik-kardeşlik mesajları verseler de iki taraf arasındaki güvensizliğin arttığını, mesafenin açıldığını söyleyebiliriz. (Krizin hemen ardından kaleme aldığımız beş yazılık analiz dizisi için:
İnişli çıkışlı grafik
MİT krizinin ilk günleri çok sert geçti. Gülen cemaatine yakın yayın organları ve gazeteciler MİT’e yönelik soruşturmayı meşrulaştırmaya yönelik yayın yaparken AKP’ye yakın medyada da “yargı vesayeti” olarak tanımlanan girişimi bertaraf etmeye yönelik haber ve yorumlar yapıldı. Bu arada Başbakan Erdoğan da farklı vesilelerle, bir savcının birkaç bürokrata yönelik tasarrufundan öte hükümetin siyasi kararlarının sorgulanmak istendiğini, yani asıl hedefin kendisi olduğunu söyledi.
Bir süre sonra kriz yatıştı. Genellikle sosyal medyada her iki taraf adına konuşuyor gözüken ama temsil kabiliyetleri olmayan (zaten yazan çizenlerin bir kısmının adı, internet sitelerinin de künyesi yok) karşılıklı atışmaları dışında ortalık sakindi. Sakinden de öte, gerek Erdoğan, gerekse Gülen her fırsatta birbirlerine zeytin dalı uzattılar.
Ama her iki tarafa da eşit mesafede olup gelişmeleri dikkatle izlediğinizde bir şeylerin yolunda gitmediğini görüyor, en azından seziyordunuz. Nitekim Gezi Parkı direnişi başlayınca aradaki makasın iyice açılmış olduğu ortaya çıktı. Hükümet, Ergenekon, Balyoz, referandum, son genel seçimler gibi hayati süreçlerde çok ciddi desteğini almış olduğu cemaat medyasının, kendisine doğrudan bir tehdit olarak algıladığı Gezi direnişini ele alışından hiç memnun olmadı. Özellikle Gülen hareketiyle organik ilişkisi olmayan bazı “dışarıdan” yazarların (ki bunların hemen hepsi yakın zamana kadar siyasi iktidara genellikle olumlu bakan kişilerdi) hem Gezi’ye destek verip hem hükümet ve Erdoğan’ı sistemli, açık ve sert bir şekilde eleştirmeleri ciddi rahatsızlık yarattı.
Baydar krizi
Aynı zamanda Today’s Zaman yazarı olan Sabah Gazetesi Ombudsmanı Yavuz Baydar’ın, Gezi haberleri nedeniyle gazetesini eleştirdiği için işinden atılmasıyla birlikte, cemaatin “içeriden” isimler de tartışmaların içinde aktif bir şekilde yer almaya başladılar. Bu noktada Sabah Başyazarı Mehmet Barlas ile Zaman Genel Yayın Yönetmeni Ekrem Dumanlı’nın polemiğinin şaşırtıcı ama son derece dikkate değer olduğunun altını çizmek gerekiyor.
Ama hükümet-cemaat tartışmasının en aleni örnekleri olarak şu üç yazıyı gösterebiliriz:
Bülent Korucu (Zaman): 7 Şubat efsanesi
Cem Küçük (Yeni Şafak): 7 Şubat tarihin kırılma anıdır
Mehmet Kamış (Zaman): Fitne ateşine odun taşıyanlar
Aynı zamanda Zaman’ın Genel Yayın Yönetmeni Yardımcısı olan Kamış yazısını şöyle bitirmiş: “Normal demokrasilerde, kendi istediği partiye seçmenin oy vermesini sağlamak için halkı ikna etmeye, onun kaygılarını gidermeye çalışan bazı kalemlerin, Türkiye’nin en dinamik kitlesinin partiye küsmesi için her türlü yolu deniyor olması size de garip gelmiyor mu?”
Evet, AKP ve Erdoğan için son derece hayati bir öneme sahip olan yerel seçimler yaklaşırken Gülen hareketinin tutumu normalin ötesinde bir anlam taşıyor. İzlemeye ve tartışmaya devam edeceğiz.
Bayramınızı kutlar, sağlık ve mutluluklar dilerim.
