30’lu yaşlarını geçen her kadının ilk aşkıdır Tarık Akan. Tek kanallı dönemlerde televizyona değil, sinemaya gitmeyi alışkanlık edinmiş kuşaktan bahsediyorum. Çocukluğun Tarık Akan izlemekle geçer. Bugüne kadar gördüğün en güzel adamdır çünkü. Uzun boyu, yemyeşil gözleri ve o günlerde adını koyamadığın ama ekrandan kalbine geçen samimiyetiyle gülümser sana... Rüyalarında onu görürsün, herkese “Büyüyünce Tarık Akan’la evleneceğim” dersin. O her filmde karşına biraz daha yakışıklı, biraz daha çapkın, biraz daha haylaz ama hep iyi kalpli olarak çıkar. Sen de onu her filmde aşık olduğu kadınla paylaşırsın. Çünkü gülümseyişi hiç solmasın istersin. Sen büyüdükçe Tarık Akan da o filmlerde görünmemeye başlar. Bugünün tabiriyle sabun köpüğü filmlerden vazgeçip toplumcu sinemaya dönüş yapar. Sen büyüyüp toplumsal sorunlarla ilgilenmeye başladığın dönemde bu kez toplumcu sinemayla karşısına çıkar.
Ve teşekkürler
Bir oyuncu için zordur değişim kararı vermek... Üstelik en popüler döneminde kitlenden vazgeçmek. Ama bir sanatçı bunu yapmalıdır. Tarık Akan da bu kararıyla çok bedeller ödemiş ama ülküsünden vazgeçmemiş bir isimdir. Dönüp geçmişe baktığımda görüyorum ki, aslında biz hiç vazgeçmemişiz ki ondan... Sektör öyle olduğuna inandırmaya çalışmış. Bu toplum için çalışmaktan hiç vazgeçmeyen bir isim Tarık Akan. Eğitimci olarak bu ülkeye insanlar yetiştirmeye devam etmiş. Hayatım boyunca duruşuna saygı duyduğum bir adamdır. 7 yıl önce bir röportaj sayesinde tanışmıştık. Gözlerinden fışkıran ışığı unutamam. Kısa bir süre önce hastalandığı haberi geldiğinde tabii ki hiçbirimiz kötü bir son olacağını düşünmedik. Zaten o da bizi öyle bir şey olmayacağına inandırdı. Ona inanmak istedik. Cuma sabahı televizyonu açıp “Tarık Akan öldü” alt yazısını gördüğümde inanmadım, inanamadım. Saatlerce kendime gelemeyip ağladım. Sadece ben değil, tanıdığım herkes aynıydı. Ne acayip değil mi? Bir adamı hiç tanımıyorsunuz ama öldüğünü duyunca kalbinizden bir cenaze kalkıyor. İşte sizde bu duyguyu sadece gerçek sanatçılar yaratabiliyor. Tarık Akan’ın cenazesi bugün kaldırılıyor. Hepimizin içi yanarak ona veda edeceğiz. Güle güle ilk aşk, ilk direniş... Ama gerçek sanatçılar ölmez. Filmleriyle bizim aklımıza ve kalbimize köprü kurmaya devam ederler. Ve teşekkürler! Aşkı da, direnmeyi de, ideallerin için savaşmayı da, estetik algısından vazgeçmeyi de senden öğrendik.
