Stadyumları esas olarak devlet yapar, spor kulüplerinin kullanımına verir. Amaç nitelikli tesislerde, nitelikli gösteriler yapılması, dünyanın en popüler sporunun insanlara keyif vermesidir.
Geçen hafta yine, Fenerbahçe yenilgisine kızan Trabzonspor taraftarları kendi statlarını kırdı döktü, hakem dövdü.
Fenerbahçeli futbolcunun formasını alan Trabzonlu izleyici de hırpalandı, tribünü polis eşliğinde terk etmek zorunda kaldı.
Ankaragücü kendi stadında Amedspor’a yenilince, protokol tribünündeki 5 Amedspor yöneticisi saldırıya uğradı, hastanelik edildi. Bu arada bilmeyenler olabilir, Amedspor Diyarbakırspor’un yeni adı.
Çok kaliteli futbol stadyumları yaptığımız doğru, ama tribünler dolmuyor, futbolcular bayağı boş tribünlere oynuyor.
Galatasaray’ın stadyumu açılırken açılışa katılan dönemin başbakanı Erdoğan’a protesto gösterisi yapıldığı için Beşiktaş’ın mükemmel stadı halksız, protokol töreniyle açıldı. Bu stattaki ilk maçta da Beşiktaş seyircisi biber gazıyla “sakinleştirildi”.
(Yazının burasında, Trabzon’da hakem döven Trabzonsporlu taraftarın tutuksuz yargılanmak üzere salındığı haberi geldi.)
Bu olayları böyle sıraladığımız zaman çok ciddi bir sağlıksız halle karşı karşıya olduğumuzu görebiliriz.
En eğlenceli spor dalı bizim için bir savaş alanından ibarettir. Ve bu durum ne tedbir düşünülürse düşünülsün değişmemektedir. Dünyanın en nitelikli statlarını yapmamızın hiçbir faydası olmuyor. Toplumun bir kısmı futbolu savaş alanı olarak yaşamaya devam ediyor.
Geçen yıllarda, yine bu tür olayların tırmandığı bir dönemde futbol liglerinin birkaç yıl tatil edilmesi gibi radikal bir öneri ortaya çıkmıştı. Buna karşı çıkanlar da futbolun bir “iş kolu” olarak ulaştığı boyuta dikkat çekmiş, sonuçta eski hamam eski tas hali devam etmişti.
Futbolun keyfini çıkarmaktan bu kadar aciz olmamızın nedenlerini bulmak için de fazla bir araştırmaya gerek var mı, bilemeyiz. “Şiddet” hayatımızın bu kadar ağır bir parçası haline gelmişken statların nasıl şiddetten arındırılabileceğinin cevabını vermek kimse için kolay değil.
