Görüntüler çok sevimsiz. Ellerinde birkaç parça eşyalarıyla evlerine dönmek için sırada bekleyen insan görüntüleri.
Kontrolden, kontrollerden sonra evlerine dönebilecekler. Dönünce ne bulacaklarını bilmiyorlar. Bazıları buldukları yıkıntının önüne çökmüş, başlarını eğmiş düşünüyorlar.
Bunlar ülkemizin bir köşesinde dün yaşananların görüntüleri. Güvenlik güçleriyle PKK’lılar arasındaki çatışmaların sona erdiği şehirlerde insanlar evlerine dönmeye çalışıyor.
Bunlar, savaşın bir istatistik olmadığını, savaşın bütün insanlar için acı demek olduğunu anlatan görüntüler.
Bunlar yaşandığı sırada da Diyarbakır’dan haber geliyor: Bir polis aracı patlatılmış, 6 şehit, çok sayıda yaralı var, bazıları ağır.
“Son terörist de öldürülene kadar” sürecek bir savaş, insanlara “barış umudu vermeyeceğiz” anlamına geliyor. PKK şefleri gençleri ölüme göndermekte bir beis görmüyorlar, nasıl olsa ölen her PKK’lının yerine kardeşi, yeğeni, arkadaşı geçiyor. Onlar için ölenlerin yerine yenilerinin konması kolay, hem de öfkeleri, savaşma azmini artıracak bir durumdan ibaret.
Savaşın durması için, PKK’ya baskı yapabilecek Kürtleri harekete geçirebilecek kuvvete ulaşmış olan HDP de el birliğiyle ufalandı.
Devlet-hükümet HDP’nin bir siyasi merkez olarak ağırlığının olmasını istemedi, PKK da böylece tek kuvvet olarak alanda kaldı.
Hükümet-devlet de PKK da aynı hatta, HDP’yi veya aynı işlevi görebilecek siyasi oluşumları iyice etkisizleştirme faaliyetlerine devam ediyorlar.
Bundan sonra Kürt tarafında konuşulacak kimsenin kalmamasını devlet-hükümet önemsemiyor. Konuşulacak taraf olarak sadece Ak Partili Kürtlerin kalmasının PKK’yı daha da güçlendireceğini düşünen şu anda görünmüyor.
Kürt siyasetinin PKK dışında etkisiz hale gelmesinin, getirilmesinin Kürt vatandaşları devlet/iktidar tarafına çekeceği öngörüsü de yüksek bir ihtimal değildir.
Kürt vatandaşlar bir kez daha iki ateş arasında kalmış, ellerinde üç beş eşya ile gitmeye hazır dururken, çocuklarının ölümlerini izlemeye devam edecekler.
