Yoğun gelişmeler, iktidar partisi dışındaki üç partiyi de oyundan düşürdü. Bunun anlamı hızla “tek parti sistemi”ne ilerlemektir.
CHP, geçen iki ayını bir poster meselesiyle uğraşarak geçirdi. Bir milletvekilinin, bir başka milletvekilinin odasındaki Atatürk posterini attığı iddiası partinin geçen günlerdeki en önemli sorunu oldu.
Ak Parti’nin Güneydoğu’daki “askeri çözüm” hattına CHP’nin herhangi bir itirazı yok. CHP Güney sınırımızdaki gelişmeler, Türkiye’nin dış ilişkileri hakkında da farklı bir görüşe sahip değil.
Muhalefet partisi olarak CHP’nin tek icraatı Meclis anayasa komisyonundan çekilmek oldu. CHP başkanlık sistemiyle ilgili hiçbir tartışma, görüşme yapmak istemedi, kendisini anayasa meselesinin dışına çekti.
Ülkenin üç güncel ve temel meselesinin dışında kalmış olan bir siyasi partinin, “ana muhalefet” sıfatı taşımasının nedeni sadece milletvekili sayısıdır.
MHP’nin ana uğraşısı da genel başkanı değiştirme değiştirmeme mücadelesidir. Güneydoğu’daki gelişmeler ve sınır ötesi gelişmeler konusunda Ak Parti ile aynı hatta durmaktadır.
Şu anda “MHP’nin Ak Parti’den farkı nedir” sorusunun cevabını MHP’lilerin de bulması kolay değildir. Zaten böyle bir cevap arayışı olduğu da şüphelidir.
Ak Parti’nin HDP’yi merkez siyasetin dışına itme politikası da başarılı olmuştur. “Barış” ekseni üzerinde durmakta ve “Türkiye partisi” olma hedefinde aksayan HDP’nin merkez siyasetin dışında kalmasının yanlışlığı ve zararlarının ötesinde durum budur.
Medeni anayasa konusunda da, Güneydoğu’daki çatışma bölgelerinde insani faaliyetlere dalmış olan HDP’den henüz bir hareket yoktur.
Merkez siyasetteki manzara budur. Bu manzaranın adı, üç muhalefet partisinin de siyasi gelişmelerin dışında kalmasıdır.
Böyle bir dönemde siyasetin dışında kalmış olan siyasi partilerin, bu süreçte tıkanıp kalmaları da çok açıktır ki iktidar partisini çok rahatlatmaktadır.
Fiilen tek partili sisteme geçiş sürecine girilmiş olmasının uzun uzadıya tahlilleri yapılabilir. Siyasi yapının değişik unsurlarının bundaki sorumluluğu da tartışılabilir, ama bu sürecin durması için de siyasete kuvvetli bir dönüş gerekir. Üç muhalefet partisinin de bunun için nefesi olmadığına göre de fiilen tek partili sisteme geçilmesine kesin gözüyle bakabiliriz.
