Başkanlık sistemiyle ilgili tepkiler artık neredeyse “ülkenin sonu olur” noktasına geldi.
En karamsar görüşlerin sahipleri bu sistemle demokrasinin tümüyle gömüleceğini tekrar ediyorlar.
Başkanlık nihayetinde bir yönetim sistemi. Demokrasi içinde yeri olan bir yönetim sistemi. Bütün yönetim sistemleri gibi değişik noktalara evrilmeye açık bir yönetim sistemi.
Parlamenter demokrasi içinde defalarca çıkmaza girdik, defalarca demokrasinin kesintiye uğramasını izledik.
Ak Parti’nin istediği başkanlık sisteminin, Batı’daki benzerlerine göre cumhurbaşkanına daha fazla yetki verdiğine kuşku yok.
Bu sistemde cumhurbaşkanı ve başbakanın yetkileri daha da kuvvetlenerek cumhurbaşkanında toplanıyor.
Hükümetin, bakanlar kurulunun parti ve halkla ilişkisi kesiliyor, tümüyle cumhurbaşkanının “sekretaryası” pozisyonuna getiriliyor. Meclis’teki iktidar partisi grubunun da hükümetle ilişkisi kesilmiş oluyor.
Bunun bir sonucu Meclis’in cumhurbaşkanının yanında veya karşısında ağırlığının artmasıdır. Bakanlar milletvekillerine bağımlı değildir, milletvekillerinin de bakanlarla bir işleri kalmamıştır.
Meclis’teki çoğunluk grubunun başkanı buradan aldığı güçle cumhurbaşkanının her dediğine evet deme yükümlülüğünden de kurtulmuş olmaktadır. Halkla doğrudan temasta Meclis tek kuvvet olmaktadır. Cumhurbaşkanının gücünü dengeleyecek gücün Meclis olması kaçınılmaz hale gelmektedir.
Meclis’teki çoğunluk partisinin grup başkanı da sistemin “ikinci adamı” konumuna gelmektedir. Anayasa değişikliğiyle gelmesi muhtemel başkanlık sisteminin herhangi bir unsurunun demokratik süreçle bir ilgisini kurmak mümkün değildir. Bu değişiklikler daha demokratik bir anayasa için yapılmamaktadır.
Barış sürecinin rafa kaldırılmasından beri yaşadığımız demokrasi arızaları da başkanlık sisteminin gelmesiyle kendi başına düzelmez daha da kötü olmaz. Başkanlık sistemi gelirse “her şey biter” karamsarlığıyla hareket etmek de, bunu yapan siyasetin intiharından başka bir şey olmaz.
