Dolmabahçe’de kullanılan patlayıcının izini, bir emniyet yetkilisi “devletler” diye işaret etti. Patlayıcının el yapımı olmadığını, devletlerin elinde olan malzemeler ve teknoloji ile yapıldığını söyledi.
Bundan PKK’nın ilişkisi olmadığı sonucu çıkmaz, ama savaş alanı genişledikçe ilişkilerin daha da karmaşık hale geldiği sonucu çıkabilir.
Dolmabahçe’de kullanılan patlayıcının izi “devletler”e çıkıyorsa, genellikle aramızın sorunlu olduğu Batılı devletlerin akla gelmesi doğaldır.
Bölgede, Türkiye’nin içinde bütün büyük devletlerin istihbarat örgütlerinin faaliyette olduğu kimse için bir sır değil. Bu örgütlerin nasıl ittifaklar içinde olduğunu anlamaya çalışarak kendinizi yormayalım, anlamamız mümkün değil.
Patlayıcının izini sürerken Suriye’den söz edilmemesi ilginç bir nokta. Suriye devletinin ve istihbaratının PKK ile ilişkileri de sır değil. Öcalan ve kadrosu uzun süre Suriye koruması altında çalıştı.
Suriye’nin kontrolünde İstanbul’un göbeğinde böyle bir katliam yapılması Esad yönetiminin savaş tarzının da açık bir göstergesi.
Aynı zamanda da Esad’ın savaşı Türkiye içine taşıma amacını da buradan çıkarabiliriz.
Esad’ı devirme projebi ortaya konulduğu zaman Baas’ın gücü ve ittifaklarını azımsadığımızı da bugün söylemek durumundayız.
Suriye’deki Şii azınlığa dayanan Baas partisi, İran ve Irak Şii yöntemleriyle koordine savaşıyor, Rusya ile ilişkilerinden de önemli bir güven sağlamaya devam ediyor.
Dolmabahçe katliamı canımızı çok acıttı. Bunu gizleyecek halimiz yok. Ama kendimizi bu saldırılara karşı korumaya çalışırken de yalnız kalmamızdan da fazlasıyla rahatsız olduk.
Türkiye’nin Ortadoğu bataklığına batmasını istemeyen Batılı ülkeler vardır, ama “bırakalım ne halleri varsa görsünler” diyenlerin sesleri de daha yüksek çıkmaktadır.
15 Temmuz bir milattı, Dolmabahçe katliamı da bir milat. Her ikisi de iki yol gösteriyor, iki seçenek veriyor. Büyük dalgaların içinde savrulan bir gemi olabiliriz, sakin bir limana demir atmak için de bütün yolları deneyebiliriz.
