Japonya'da öğretmene saygı sonsuz!

Tokyo Koyamadai Lisesi'ni (aynı zamanda ortaokul) geziyorum. Kapıdan girer girmez pabuçlar çıkarılıyor, ayağınıza terlik giyiyorsunuz. Pabuçlar dolaba konuluyor, ben ziyaretçi olduğumdan Japonlar da çok kibar olduğundan benim ayakkabıları koyduğum minik dolabın camına çiçek yapıştırılmış (seloteyp, minik papatya). Okulda dolaşıyor, sınıfları geziyoruz. Burada yemek yapma dersi var, laboratuvar sınıfı düşünün, onun gibi: lavabolu, ocaklı masalarda yemek pişirmesini öğreniyorlar. Ben girdiğimde bir tür börek açıp sarıyorlardı. İçine koydukları nevaleyi kapatırken yufkaya istiridye şekli veriyorlar. Dener misin dediler... Ben bizim sigara böreği gibi sardım, çığlık atıyorlar "öyle değil, yanlış yaptın!" diye... Ama "bu da Türk modeli" deyince yine çığlık atıyorlar, bu sefer onlar da sigara böreği gibi sarıyor, "Türk modeli!" diye bağırıyorlar. Çocuk dünyanın her yerinde çocuk ve insanın kendi içindekini de ara sıra hatırlamasında fayda var. Sınıftan aynlırken çığlıklar bitiyor, hepsi eğilerek selamlıyor, sizi uğurluyorlar. Siz de başınızı eğip selam verirseniz bir daha eğiliyorlar. Zaten hoca derse girdiğinde ve ders bittiğinde de eğilip selamlıyor ve ders için teşekkür ediyorlar. Öğretmene saygı büyük... Bu konuya birazdan yine değineceğim, şimdi Beşiktaş'a geçelim.

Lise sınıflarına giriyorum, "Türkiye hakkında sorusu olan var mı" deyince parmaklar kalkıyor...

- Buyrun.
- İlhan ne yapıyor?
- İlhan Mansız?
- Evet elbette...
- Gayet mutlu, takımı Beşiktaş Türkiye Şampiyonu oldu!

Azizim, bunu söyleyince sınıfta yer yerinden oynadı, sıralar sanki gol atmış Beşiktaş tribünü gibi. "Bu yıl Türk yılı, belki buraya gelir" deyince "Buraya, bizim okula" diye başladılar, ben de "Herhalde okula gelemez ama belki size imzalı fotoğrafını yollar" dedim, sevinç çığlıkları atıyorlar. İşin aslını burada yazayım... Başkan Serdar Bilgili'den rica ettim, İlhan Mansız'ın imzalı fotoğrafları bana iletildi, ben de Japonya'ya getirdim. Maksat çocuklara dağıtacağım, sevinecekler. Lakin fotoğraflar altın değerinde; öğretmenler odasında fotoğrafları gösterince müdire hanım fotoğraflara el koydu ve "Müsaade edin biz dağıtalım, okulda kıyamet kopmasın" dedi. Şimdi artık ne kadarı okul futbol takımına verilecek, yıl sonunda sınıf birincilerine mi dağıtılacak diye öğretmenler toplantısı yapacaklar, karara bağlayacaklar.

Öğretmenler de Türkiye'yi sordu... Bizlerin de öğretmenlerimize saygıda kusur etmediğini, öğretmen sınıfa girdiğinde -bizde de- öğrencilerin ayağa kalktıklarını söyledim. Buna sevindiler, "Türk terbiyesi zaten çok iyidir" dediler. Sonra müdire hanım, "öğretmen maaşı sizde nasıl" diye sordu. "Gösterdiğimiz saygının yanında çok küçük kalıyor maalesef, biz öğretmenlerimize hakettiklerinin çok azını maaş olarak verebiliyoruz" diye anlattım. Başöğretmen o zaman üzüldü biraz ve... Bir ülke öğretmenlerinin üzerine ayakta durur öğretmen yıpranıyorsa ülke de yıpranır Japonya'nın bir özelliği de öğretmen maaşlarının çok iyi olması diye burada özetlediğim manayı çok kibar formlarda ortaya koydu.

Ben okula biraz dikkatli baktım... Japonya'yı Japonya yapanlar nasıl hazırlanıyor diye. Burası asla bir Amerikan okulu gibi değil, daha çok bir Türk okulu gibi. Bütçesi gayet iyi bir Türk okulu gibi, öğrenci tavırları da öyle. Saygılılar ama yapmacık değiller, saygı sevgi karışık. Elbette hababam sınıfı talebeleri de var, espriler olduğunu kikirdemelerden anlıyorsunuz. Öğretmenler mutlu... Hani o yüzü otoriter ama altın kalpli öğretmen tipi vardır ya, öyleler. Bir de mutlular, öğretmenin halindan tavrından elbisesinden çay kahve servisi yaptığı takımdan onun yanında sunduğu kuru pastadan imkânların iyi olduğu, mutlu oldukları ve Japonya'nın geleceğine adam yetiştirdikleri belli. Bunu hissediyorsunuz. İnsan ister istemez kendi kendine söyleniyor... Biz de Japonya kadar başarılı ve zengin olsak, biz de öğretmenlerimize iyi maaş veririz. Sonra sokakta yürürken bir anda akla düşüyor... Sakın bunlar öğretmenlerine iyi para verdikleri için bu kadar başarılı ve zengin olmuş olmasınlar?!