Bazen düşünüyorum; Nazım Hikmet bugün yaşıyor olsaydı...
Ne olurdu?
Günümüzdeki siyasi tabloya neler söylerdi ve sol hareketi temsil eden veya ettiğini iddia eden partilerden hangisine oy vereceğini açıklardı?
Veya hangi partinin içinde yer alırdı?
Ya da en sonunda Stalin’e isyan ettiği gibi “başkaldırısını” hangi kelimelerle mısralara dökerdi?
Elbette bu soruların cevabını vermek hem zor hem de çok kolay...
***
Ve yine düşünüyorum; Necip Fazıl bugün yaşıyor olsaydı...
Ne olurdu?
Sandığa giden bir ülkeye neler söylerdi?
Muhafazakar kitlenin bölünmüşlüğüne, parçalanmışlığına ve uzaklardan yönetilişi karşısında öfkelenip hangi mısraları söylerdi?
Veya hangi partinin içinde yer aldığını açıklardı?
Tabii ki bu sorulara bugün cevap vermek zor gibi gözükse de, iki büyük şairin de şiirleri bir daha okunduğunda kimsenin kararsız ve kayıtsız kalabileceğini sanmıyorum...
***
Şairler, toplumların pusulasıdır...
Vicdanıdır...
Öfkesidir...
İsyanıdır...
Aklıdır...
Ve adaletidir...
Şairlerin yokluğunda ise toplumlar duygusuz ve kararsızdır...
Materyalistir...
Ülkenin hazinesini “açık artırma” usulüyle bol keseden dağıtacaklarını söyleyenlere itibar da belki bu yüzdendir...
Şairlerin satırları arasında herşey gizlidir, lakin anlatılmıştır...
Bir daha okunduğunda büyük resim görülecektir...
Ve herkes ülkenin geleceğini bir daha düşünmelidir!
