Yunanistan’da halk uzun yıllardan beri kırılgan yaşamaktaydı.
Ve geleceğinden umutsuzdu...
Ekonomik sıkıntılarının en büyük nedeni ise politikacıların sorumsuz yönetim anlayışı idi.
Ve halk yıllardan beri “kemer sıkma” stratejisinden yorulmuştu...
Batı‘nın yüreğinde yaşayan Yunanistan’da liberalizm ve kapitalizm çökmüş durumdaydı...
Halkın her kesimi sokaklarda “asgari müşterek” noktasını yakalamış hep birlikte eylem yapıyorlardı...
Burjuva bir aileden gelen SYRİZA lideri Aleksis Çipras komünist gençlik hareketine girerek bugünlere gelmiş...
Gelmesindeki en büyük etken ise ekonomik kriz...
Ve partisinden 3 Türk’ün de seçilmesi ayrıca Türkiye’nin AB üyeliğine destek veren bir lider olarak bilinmesi ise başarısında önemli bir etken.
***
Yunanistan’da halk seçimlerle yeniden umutlandı ve iç ayaklanmanın eşiğinden artık dönmüş gibi...
Lakin, asıl mesele bundan sonra başlıyor gibi. Çünkü Çipras’ın verdiği sözler öyle bugünden yarına yerine getirilecek gibi değil...
Çipras neler vaad etmişti?
Bedava elektrik, ama yoksullara...
Gıda ve kira desteği... Sağlık ve emekli maaşlarında iyileştirme. Bunun için 13 milyar Euro’luk bir planı hayata geçirecek...
Ulaşım reformu... Zenginlerin vergilendirilmesi. Ödenemeyecek banka borçlarının silinmesi. Asgari ücreti 751 Avro’ya çıkartacağı...
***
Ve en önemlisi AB ve IMF’e yaptığı çağrılar...
Avrupa Birliği için yeni bir krizin kapısını aralayan Çipras borçlarını ödemeyeceğini açıkladı... Ve bu hususta diyor ki;
-Avrupa’nın geleceği çoktan planlanmış. Bu plan mutlu bankacıları ve mutsuz toplumları öngörüyor. Taliban neo liberalistleri bize hala işlerin iyiye gideceğine dair güvence veriyor. Ama gelecek neo liberalizmin, bankacıların ve birkaç çok uluslu şirketin değildir. Demokratik, sosyal olarak tutarlı ve özgür bir Avrupa için yolu açmanın vakti geldi.
Çipras vaadlerinin ne kadarını yerine getirebileceği belli değil... 180 milyar Avro’luk borcun üstüne gerçekten yatabilecek veya sildirebilecek mi?
Meçhul...
***
AB bu reste sessiz kaldığı zaman İspanya, İtalya gibi kemer sıkan ülkelere de aynı şansı tanımak ya da boyun eğmek zorunda...
Ve o zaman domino etkisi olabilir...
Yani, Yunanistan ya daha derin bir kuyunun içine girecek ya da kuyudan çıkacak...
Biz kuyudan çıkacağına inanmıyoruz... Aksine daha büyük bir politik zulümün kapısını araladığını söyleyebiliriz.
Çipras’ın zaferi için bizdeki sosyalist akımlar “Komşu’nun Che’si’iktidarda” diyerek umutlanmaya başlamış olmaları...
Ve hem de genel seçimlerin kapıya dayandığı bir süreçte.
Bakalım bizdeki sosyalistler, hangi vaadleri bol keseden sallayacak...
“Politikacı hayal satar” diyorlar ama gökteki ay ve güneşi de satarak refaha erişilebileceğini söyleyenlere de inanmak politik zulme davetiye göndermek olur...
