Balzac diyor ki;
- Felaketin bir iyiliği varsa hakiki dostlarımızı tanıtmasıdır.
Felaket günleri gelip çattığında ise, büyük bir kentin ortasında ağaç gibi hissediyor insan kendisini...
Baltalanmış, budanmış, kırılmış, kesilmiş, yakılmış, vurulmuş ve kurutulmuş bir ağaçtan farksızlaştığını anlıyor.
Elbette, bir gün kuruyacağız, kesileceğiz gerçeğinden değil; kurutanların, kesenlerin “dost eli” olduğunu görünce insan yıkılıyor.
Bir yoldan başka bir yola geçerken her şey hatıradan sayılıyor. “Unutmalısın” diyenlere inat unutmayacağız işte.
Anlamsız duruşlara sessiz kalışların nedeni bir ekmek uğrunaysa ve tarifsiz şüphelere yenik düşülüyorsa kentin ortasında ağaç olmak en güzeli.
Ne acılar çekildiğini belki de hiç anlamayacaksınız çocuklar!
***
Ruhları sarmış zehirli sarmaşıklar...
Kentler, yormuş bizi...
Bir çocuğun çığlığı karışıyor, düşüncesiz geçip giden zamanlara...
“Güçlerin birlikteliğinden daha büyük güç doğarmış” diyorlar. Ya, doğan her büyük güç daha büyük savaşlara imza atıyorsa?
Doğanların beşikleri kadar mezarlar çoğalıyor. Topluca gömülüyor insanlar modern çağda.
Ve “asgari müşterek” diyorlar bunun adına.
Selamsız başlayan sabahsız biten ve kimsesiz uğurlanan güneşlere inat savurganlığa yelken açıyoruz daima.
Kara kutuların karşısında geçen zamanlarda seyredilen filmlerdeki kahramanlara özenişler, mağdurlara gözyaşı döküşler ve darağacında yitip gidenlere methiye dizişlerle etrafındakileri avutarak tüketilen bir hayat yaşanıyor.
Ve kimse alışkanlıklarına veda edemiyor.
***
Ve biz gideceğiz evler kalacak. Gökdelenler, paralar, eşyalar, arabalar, yatlar, uçaklar, trenler, pırlantalar, altınlar kalacak...
Kazandıklarımızın hepsi burada, kaybettiklerimiz de avuçlarımızda olacak... Taşlar, topraklar adımızı anmayacak...
Ve dua etmeyecek...
Ancak; konuşan, yazan, düşünen ve dua eden dostlar veya evlatlar bırakıldığında yaşamanın ve ölmenin büyük bir anlamı olacak...
Oysa, “Bir adın kalmalı” ydı diyor şair... Dünya bir felaketin eşiğinde... Kim dost ve kim düşman belli değil, yalnızlaşınca...
