Mevlana yıllar önce sormuş;
- “Nerelisin?”diye sordum ona...
Şakacı bir gülüşle dedi ki; Benim yarım Türkistanlı, yarım Ferganalı, yarım sudan, topraktan, yarım candan, gönülden, yarım deniz, yarım baştanbaşa inci...
“Arkadaş olalım o zaman, yabancı değil, akrabayız” dedim...
Gülümseyerek dedi ki; Ben akrabamla yabancıyı, tanıdıkla tanımadığımı ayırt etmiyorum...
Sen bensin, ben senim işte...
Öyleyse bu kavga niye?
***
Ve Irak’taki vahşet büyüyor... Savaş, her geçen gün farklı kentlere dağılıyor... Kış uykusuna yatmış, adeta çırılçıplak duran gölgesiz ağaçların altında saklanan çocukların kanları kum tanelerine damlıyor...
Kerkük, Musul, Telafer, Selahaddin, Basra, Necef ve Kerbela sokaklarında ölüm korkusu kol geziyor... Halk yollara düşmüş, kurtulabilmek için belirsiz bir hayata koşuyor...
Ve ağlayan adamlar; kadınları ve çocuklarının feryadı karşısında sahipsizliğin tam ortasına düşmüş, tükenmişliğin acısıyla yüzleşiyor...
Ne yaman bir yalnızlıktır, anlayan var mı?
Ölümden ölüme kaçıyor milyonlarca insan...
***
Aaaah Amerika...
Ve İngilizler...
Bildiğimiz ve bilemediğimiz daha nice kimler...
Yüzlerine, pis bir duvar gibi örülmüş gibi duran puşulu, eli silahlı kara cahiller, puştluğun zirvesinde geziniyor...
Ve Mevlana’nın toprağın insanoğluna feryadını hatırlatıyoruz;
- Üzerimde; haram yiyorsun!
İçimde, yalnız kalacaksın...
Üzerimde; herkesle berabersin!
İçimde, yalnız kalacaksın...
***
Uçurum kenarındaki hayatlar, mum gibi eriyip giderken, bir gün o toprakların altındaki karanlığa kara cahiller de gidecek...
Ve üstünde beraber olduğu herkes, kendilerini kurtaramayacak...
Bağıra çağıra kez daha söylüyoruz ki;
- Mükemmel olan İslam’dır...
Müslümanlar değil!
Ve hele de yoldan çıkmış, sapıtmış, delirmiş, elini kana bulamış, vahşeti ve tetikçiliği kendilerine parola yapmış kara cahiller, hiç değil...
Peki, bu kavga, savaş niye?
Güç, para ve iktidar uğruna...
Bilinmelidir ki; her iktidarın saltanatı, her paranın gücü ölüme kadar...
