Huzurlarınızda Kürt Cem Yılmaz!

Güneydoğu'da fanatikleri var. Avrupa'da binlerce kişiye gösteri yapıyor. Büyük bir risk alarak bu işe soyunduğunu söylüyor.

Stand-upçılık serüveni nasıl başladı?
Üniversitede bir tiyatro kulübü vardı. Bu kulüpten daha sonra Ferhan Şensoy ve Levent Kırca gibi ünlü isimlerle çalışan birçok oyuncu çıktı. 1991'de, Mezopotamya Kültür Merkezi açılınca da çalışmalarıma burada devam ettim. Sonra Pine adında Kürtçe bir mizah dergisi çıkardık. Orda şöyle bir eğilim saptadık: Kürtler genelde kendilerini eleştirmiyorlar!

Yani kendi kendinizi eleştirmek mi istediniz?
Evet, mizah dergisi yaptığımız sırada amacımız Kürtlerin kendilerini eleştirmesini sağlamaktı. Kürtleri eleştirmek öyle kolay değil. İlk önce eleştiriyorsunuz, sonra da bakmışsınız ki sizi hain ilan etmişler. Bu çok büyük bir riskti.




Aforoz edilmekten korkmadınız mı?
Legal kurumların içindeydim. Parti, kültür merkezleri, enstitü gibi... Tanınan bir isim olduğum için en çok toleransın bana gösterileceği inancı vardı. Eğer dengeli bir üslup kullanılmazsa aforoz edilmek işten bile değil. Yavaş yavaş eleştiri çıtasını yükselttim. Önce HADEP yöneticilerini, daha sonra belediye başkanlarını... Tepkileri kolluyorum. Şimdiye dek pek problem çıkmadı.

Neden Kürtler eleştiriyi kaldıramıyor?
Eleştiriler çoğunlukla,"En iyi Kürt, ölü Kürttür" boyutunda yapıldı da ondan. Kendi aramızda da hep kavga ettik. Dolayısıyla bir süre sonra ortaya biri çıkıp eleştiri getirdiğinde tepki alıyordu.

Size en fazla malzeme çıkaran Kürt politik kimdi?
Diyarbakır Bağlar Belediye Başkanı Cabbar Laygara, Med TV spikeri Cahit Mervan, HADEP yöneticilerinden Yusuf Çirik, Doğan Erbaş, Kürt sanatçılar... Bir de vatandaşları var tabii ki... Aşk şarkısında bile sanki devrimci bir parçaymış gibi zafer işareti yaparak, 'Yaşasın halkların kardeşliği' sloganları atanlar mesela...

Kürtler en çok neye güler?
Kürtlerde küfür çok yaygındır. Küfre gülerler. Musa Anter çok küfür ederdi. Belden aşağı, belden yukarı... Ama ona inanılmaz bir hoşgörü vardı. Siyasetle uğraşmanın getirdiği bir ciddiyet var. Bu bir tür baskıya dönüştü ve 'Bizim acılarımız var. Gülmeyelim' noktasına gelindi. Tamam. Acılarımız var ama bunun tedavi edilmesi gerek. İnsanın gülen ve ağlayan iki yüzü var. Gülen tarafını silerseniz insanın yarısını silmiş olursunuz.