Kutsal üstünden yaratılan mutabakatlar neden zor gerçekleşiyor?
Evrensel hukuk ve hukukun üstünlüğü ilkesi de aynı derecede mutabakatı hak eden metinler sayıldığına göre neden birine gösterilen saygı ve itaat ötekilerden esirgeniyor?
Neden tartışılmıyor?
Neden buna cesaret edenler ağır bedel ödemek mecburiyeti ile karşı karşıya bırakılıyor?
Türkiye Cumhuriyeti yıllardan beri milli bütünlüğü kışkançlık uyandıran bir ülkedir. Onu kültürel temelde bile olsa ayrıştırmak isteyen siyasetçiler onbeş yıldan beri otuzu aşkın etnik kimlik üretti.
Bunu yaparken yapay ayrılıklar, intikamcı bölünmeler uydurdu. Ve işte şimdi o lânetli hedef gerçekleşiyor.
Yanlış anlama riski
Meclisimiz kan gördü. “Kininizin davacısı olun” talimatı peşinde sürüklenirken parça parça olan Meclis eski güven uygusunu yayamıyor.
Ana muhalefet partisi lideri Kılıçdaroğlu “Meclis’te can güvenliği yok” dedi dün.
Sözüm ona “İç Güvenlik Paketi”ni görüşüyor Meclisimiz.
Hangi iç güvenlik kaygısı bu, kamu düzeni ve asayiş mi güçlendirmek istediğimiz hedefler, yoksa ülke bütünlüğüne yönelmiş meşum niyetlerin oluşturduğu tehdit mi?
Meclis’te görüşülen İç Güvenlik Yasası, insanlar üstünde sadece Türkiye’nin yardıma muhtaç duruma düştüğü şüphesi uyandırmaya yarıyor.
Meclis’te bazı milletvekillerinin yaralanmasına da sebep olan bir kavga yaşandı.
Ben yanlış bulmuyorum kavgayı; yeter ki ülkenin menfaatini koruma endişesinden kaynaklansın.
Yeter ki bu kavga hukukun üstünlüğüne ve içteki güvenlik duygusunun yerleşmesine hizmet etsin..
Hangi özgürlük?
Meclis’te işe başlarken beş milletvekilinin yaralanmasına sebep olan bu yasa paketine “Özgürlükleri Koruma Yasası” adını verenler var.
Tanınmış hukukçuların tecrübelerine güvenerek yaptığım küçük çaplı bir araştırma bazı ortak sorunların varlığını duyurdu bana.
Mesela “Yasa kime karşı hangi özgürlüğü koruyacak?”
Sözüne güvendiğim hukukçulara göre hükümet doğru bir hedef seçmedi.
Yapılması gereken Avrupa hukukunun gösterdiği hedeflere yönelmekti. Kafalarına uyan kamu düzenini formüle etmek değil...
Gücü ele geçirenler, kamu düzenini sağlayacak yerde kendi tercihlerine uyan neyse, onu seçmişlerdir.
Özgürlüğü ara ki bulasın!
Hukukçuların çoğunluğu, hukuka ve tarafsızlığa selâm yollayan şu tarif üstünde buluşmuşlardır;
“Tipik bir faşist yasası.”
